Chapter 6

Charlotte
Het viel me op hoe Julie zich gedroeg in de buurt van Jacob. Heel.. onschuldig en verlegen. Het tegenovergestelde van hoe ze zich bij mij gedraagt. Ik probeerde mijn glimlach te verbergen. Nadat we afscheid van de Quileutes hadden genomen, de Cullens leken zich ongemakkelijk te voelen, gingen we terug naar hun grote witte huis. De vampiers hadden veel bij te praten. Bij het huis van de Cullens aan gekomen kreeg ik een kant-en-klare magnetronmaaltijd – die trouwens best lekker was – en toen gingen we met z’n alle in de woonkamer zitten. Ik luisterde naar de verhalen die ze allemaal vertelden, terwijl ik als een sandwich tussen Jasper en Edward op de bank zat. Ik voelde me daar behoorlijk bekeken. Edward zat me vanuit zijn ooghoeken in zich op te nemen. Hij keek snel weg toen ik het opmerkte. Schattig. En Jasper staarde me aan alsof hij me wilde opeten. Dat wilde hij waarschijnlijk ook. Uit de verhalen van Carlisle en Julie had ik begrepen dat Jasper er nog moeite mee had om zich in te kunnen houden in de buurt van mensen. Oke, ik wilde echt ergens anders gaan zitten. Edward duwde Emmett van de bank af en schoof een stukje op zodat ik meer ruimte had. Ik glimlachte lief naar hem, tenminste, dat dacht ik. Het zag er waarschijnlijk heel misvormt uit. Edward keek de andere kant op, alsof hij zijn lach wilde verbergen. Mijn glimlach zag er dus misvormt uit. Edward lachte nu hardop. ‘Nee hoor, je lacht lief. Ik kan gewoon gedachtes lezen’ zei hij tegen mij. ‘Gewoon?’ zei ik. ‘Haha nee niet echt’ lachte hij. ‘Julie heeft ook zo’n rare kracht’, zei ik, ‘Zij kan mensen laten doen wat ze wil.’ Hij keek geïnteresseerd. ‘O, echt?’ ‘Nee, nep’ zei ik met zwaar sarcasme. Hij lachte en wendde zich tot Julie die met Esmé aan het praten was. ‘Julie, zou je niet eens een demonstratie geven van je kracht?’ zei hij met de mooiste glimlach die ik ooit had gezien. ‘Euh.. ok is goed, bij wie zal ik wat doen?’ vroeg Julie. ‘Doe maar iets bij Charlotte’ zei Edward met een ondeugende smile. Ik dacht gelijk aan Edward die met zijn hoofd tegen de muur aan het knallen is met een lachende Julie naast hem. Edward lachte weer. Blijkbaar vond hij mijn gedachtes heel grappig, ik trouwens ook. ‘Krijgen wij ook nog even te horen wat er aan de hand is of kan Julie nu beginnen?’ vroeg Emmett. Ineens stond hij op en liep naar Carlisle. ‘Ik vind dat je je haar paars moet verven, dat zou veel mooier staan’ zei Emmett. Iedereen moest lachen, een paar seconden daarna ook Emmett. Het was nog een leuke avond, totdat ik naar ons huis ging om te slapen. Julie bleef nog.