45. She's her mother, isn't she?

Je beantwoordde hun blikken door boos terug te kijken. Vele mensen liepen verschrikt verder, anderen kwamen juist dichterbij. Je rolde met je ogen. “Hebben die mensen niets beters te doen.” Zei je expres te hard. “Blijkbaar niet nee.” Zei Félicia. Je wierp nog eens een blik op het tijdschrift en gooide het vervolgens woedend op de grond. Bijna de helft van de bladzijden scheurde, terwijl de rest van het blad in een donkere plas water terechtkwam. Félicia keek je quasi-verbaasd aan. “Lief, dat ding kostte me wel vijf dollar!” Je stompte Félicia in haar zij. “We gaan.” Je rolde je rolstoel weg zonder enige verklaring. Toen je merkte dat Félicia niet meer reageerde keek je haar aan. “Félies…” Maar Félicia luisterde al niet meer. Haar blik was star naar iets gericht, wat jij niet kon zien. “Hallo! Félicia! Kun je het zien?” Je zwaaide voor haar ogen met je handen, maar zag toen waar Félicia naar zat te kijken. Je kreunde. “Nee, Félies, nee nee!” Je volgde nog eens de blik van Félicia en zag een groot podium staan precies naast de bar. Het kleine pleintje werd bijna volledig in beslag genomen. Waarom heb ik dat ding daarnet niet gezien? Vroeg je je af. Félicia keek natuurlijk niet naar het podium, oh nee. Je had zonder hem gezien te hebben ook wel kunnen raden waar Félies naar keek. “Lieverd, we gaan nú weg!” Schreeuwde je wanhopig. Jaiks, daar klonken al de eerste akkoorden van een liedje. Félicia stond als gehypnotiseerd op. Of ze deed gewoon alsof ze je niet hoorde. Houterig liep ze naar het podium toe, om zich daar bij een bende gillende meisjes te voegen…

“Pff. Waarom komt dat stomme rotjoch nou weer tussenbeide.” Zuchtte je geërgerd. “Nou!” Zei een vrouw instemmend tegen jou. “Die meiden kunnen niet meer één dag zonder hem.” Je draaide je hoofd om en keek recht in het gezicht van een vrouw die eruit zag alsof ze net uit een modellentijdschrift gelopen was. Waar kende je dat gezicht nou van? “Wacht eens…” De vrouw liet geen enkele blik van herkenning zien. Na even nagedacht te hebben wist je al van wie ze wat weg had. En niet zo’n beetje ook. Misschien was deze vrouw zelfs wel haar moeder. De moeder van Deveney…
Je probeerde rustig te blijven. “Zeg dat wel. Mijn vriendin staat daar nu tussen.” Je rolde met je ogen, om je ongemakkelijkheid een beetje te kunnen verdoezelen. “En ze laat jou hier alleen achter? Arm kind! Hoe kom je in die rolstoel?” De vrouw, die knalrood haar had, net als Deveney, kwam naar je toe gewandeld. Gelukkig zag zij er een stuk aardiger én behulpzamer uit dan haar misschien-dochter. “Kan ik je ergens mee helpen?” Je keek haar onderzoekend aan. Hetzelfde rode haar, dezelfde perfecte lippen, rood gestift, dezelfde ogen. Dit móest haar moeder wel zijn. “Pardon,” zei je, “ik heb gisteren een meisje ontmoet, Deveney. Ze lijkt erg op jou, bent u misschien haar moeder?” Meteen werd je rood. Kon je dit wel vragen aan een vreemde? De vrouw glimlachte alleen maar flauwtjes. “Dat klopt.”