The End...

Ik keek terug op mijn leven als foto's, zag de duizenden pixels voor me als een perfect beeld. Ieder deel van hem zat in mijn geheugen gegrift en zou er nooit meer uitgaan. Zijn adem streek in mijn nek, zoet als honing en de warme zomerlucht. Iets in zijn blik maakte me zorgen. Hij staarde naar mijn spiegelbeeld en streek met zijn vingertoppen langs mijn huid. Alles voelde zo duidelijk, duidelijker dan het ooit had gedaan. “Wat?” vroeg ik zacht. Hij haalde zijn schouders op en keek de kamer rond, bestudeerde ieder deel van onze toekomst. “Is dit wat je wilde?”
Ik keerde me naar hem om, liet mijn handen langs zijn armen glijden, de beten duidelijk voelbaar onder mijn vingertoppen. Zijn ogen maakte me niet meer bang, ik had geweten dat ze die kleur nog een tijd zouden aanhouden. Mijn bloed was duidelijk in zijn blik; stralende robijnen die het licht van de haard weerkaatste. Hij zei niets, wachtte geduldig af tot ik antwoord zou geven. “Ik ben de drama zo beu, Jazz! Dit is precies wat ik wou!”
Hij knikte begrijpelijk en nam me in zijn armen, drukte me tegen zijn borst aan. Ik ademde hem in, vergat hoe moeilijk alles geweest was. Ik had altijd gedacht dat hij van gedacht zou veranderen, dat hij alles zou opgeven... maar toch stond hij hier. De geur van zijn huid hing aan me vast, het geluid van zijn stem duidelijk bij ieder woord dat werd gezegd. Ik hoorde de regen ritselen tegen de daken van de wagens, kleine diamanten druppels die uit elkaar spatte en weg zonken in de grond. De wereld was eindelijk het met ons eens. “Doe niet zo gek!” grinnikte Edward die de hoek omkwam. Zijn trui deed me denken aan die van mijn vader en ergens gokte ik dat het cadeau van Bella's ouders was. Hij knikte bedachtzaam en glimlachte naar het meisje aan haar handen, blij dat zij zijn gedachten niet kon lezen. Emmett zat voor het haardvuur alsof hij zich probeerde te verwarmen en Rosalie borstelde haar lange blonde haar. Alles was precies het zelfde maar anders.
Carlisle zat in zijn zetel, een boek tussen zijn vingers geklemd en aan zijn andere hand zijn vrouw. Ik glimlachte naar Esmée, voelde de liefde die ze door de ruimte stuurde terwijl ze ook naar mij grijnsde. Alice wiegde op de muziek als een blad danste op de wind, vrij en onschuldig, zoals het hoorde. “Ik zou het niet anders gewild hebben...” fluisterde ik. Hij keek me voor een lange tijd in de ogen, hield de spanning aan en kuste dan mijn lippen op een manier die anderen zouden laten flauwvallen. Ik had er op geoefend en had tot de rest van mijn oneindigheid om er aan te werken. Ik zag mezelf in zijn rode ogen; de perfecte bleke huid, de volle rode lippen en duizeling wenkende gouden ogen. “En hij?”
Ik fronste,”wie?”
“Die walgelijke puppy van je...”
Ik grinnikte, “wees aardig voor Jakey! Hij heeft je nog steeds niet vergeven voor gisteren avond!”
Mijn nieuwe familie lachte,”Kom op, die leiband was best grappig...”
“Absoluut niet,” siste een stem achter ons. “Zit, Jake!” grijnsde Jasper en woelde door zijn korte zwarte haar. Ik voelde de gloed over me heen gaan, de warmte van puur geluk en zijn hand op mijn onderrug. “Komaan, Jazz en Charlotte! Het is kerstmis, kom hier...”
Ik nam Jasper's hand en gleed naar de woonkamer. Ik wist dat York een goede plaats voor ons geweest was, wist dat alles hier anders zou zijn. We waren ver weg van alles, ver genoeg weg om door niemand ontdekt te worden of verplicht naar school te gaan. Als ze ons zouden vinden, dan zouden we nieuw zijn... voor hun ieder geval. Alles hierbinnen was veilig en op vele manieren beter dan alles wat ik ooit gekend had. Ik had veel opgegeven, daar was ik me bewust van maar wat ik in de plaats gekregen had was het mooiste wat er bestond. Ik keek neer op mijn zilveren trouwring, dat kleine symbool dat ons verbond, samen met de gedachten aan alles. De wereld was eindelijk compleet. Hij was er, mijn beste vriend was er en mijn familie was er! Mijn familie!
Mensen zouden vreemd opkijken moesten ze het plaatje zien maar zo zou het er vanaf nu uit zien, voor eeuwig. De hemel zoemde uit, keek op ons neer en glimlachte. Het einde was er en het begin was begonnen.

The End!