17. Rearranging my mind

Ik stond in het bos, vlakbij La Push.
Ik was het liefst al thuis geweest, maar aangezien ik uit mijn kleren was gescheurd toen Jason me aanviel zou ik moeten wachten tot het donker was.
De andere opties waren naakt of als wolf door het dorp, en geen van beiden stond me echt aan.
Ik maakte me zorgen, ongelofelijke zorgen om hem.
Toen ik net op weg was was ik bang geweest dat Jake of Seth zouden veranderen en me zouden horen, maar na een paar dagen had ik beseft dat ze me tijd wilden geven. Ze dachten tenslotte waarschijnlijk nog dat ik op de vlucht was voor de herinneringen aan Sam. Ze zouden eens moeten weten.
Een enorme woede overspoelde me.
Sam. Sam de vieze vuile klootzak. Sam die me had gedumpt voor Em.
Dat kon ik hem vergeven, besefte ik nu, maar niet de manier waarop. Niet nadat hij en Em me hadden gevraagd bruidsmeisje te spelen. Niet nadat hij op die ongelofelijk lage manier had geprobeerd me in La Push te houden.
Emily had haar excuses aangeboden.
Ik wist niet eens of dat het zozeer was, of dat ik nog steeds van Emily hield ondanks alles wat er gebeurd was, en ondanks Jason. Omdat ze familie was.
Jason... Jason die geen Jason heette, en waarvan ik de echte naam nu ook nooit zou weten. Jason waar alles uiteindelijk om bleek te draaien.
En mij. Ik, die te laat weggerend was bij Sam, die te laat was gekomen bij Jason, alleen maar omdat ik een beetje moe was. Ik die het had laten gebeuren.
Waarom hadden Jake en ik niet net een dag eerder in La Push terug kunnen komen? Dan was ik een dag eerder daar aangekomen, en was ik op tijd geweest.
Als dit, als dat.
Maar het was geen als. Ik was te laat geweest en niet alleen ik, maar ook Jason leed daaronder.
Ik staarde naar de langzaam ondergaande zon.
Ik had al een plan klaar. Ik zou zeggen dat ik wilde stoppen en weer ouder zou willen worden. Dan ging ik op een gegeven moment vanzelf dood. Bovendien zou niemand me over Jason kunnen horen denken.
Er was niks anders waar ik over dacht.
Hoe zelfs de diep zwarte kleur in zijn ogen prachtig was. Hoe heerlijk koel zijn huid was. Aan hoe de zon erop weerkaatste.
Waarom moest ik zo nodig imprinten op een vampier?
Al was dat niet helemaal waar. Ik was ge-imprint op een jongen. Ook al was zijn verandering niet meer te stoppen geweest, hij was nog gewoon een jongen geweest toen ik hem voor het eerst zag.
En voor mij bleef hij die jongen.
Ik rolde nog even met mijn schouders voor ik opstond, veranderde en op een langzaam drafje naar mijn geboortedorp terug liep.