Hoofdstuk 18

Hier namen mijn instincten het over. Voor ik het wist was ik veranderd, en drong een geur die ik met mijn wolvenneus alleen als stank zou kunnen zien mijn neusgaten binnen. Ik zag alles door een rood waas.Ik voelde iets warms en heets op mijn achterhoofd. De wond was weer gaan bloeden.
Ik keek hem in zijn ogen. Donker en zwart omrand als ze waren, ze bleven prachtig.
Dit was waanzin, ik kon hem toch niks aandoen? Dan was hij maar een vampier, het bleef hem.
Maar kon ik hem mij wat laten doen? Hij was me gevolgd, hij hield ergens ook van mij. Wat als hij weer bij zinnen kwam en zag dat hij me vermoord had?
Als in slowmotion zag ik hoe hij zijn rug kromde en op me af sprong. Automatisch sprong ik opzij.
Ik was sneller. Ik was altijd de snelste geweest.
Ik hoorde hoe hij zich omdraaide en weer op me af kwam, wederom ontweek ik hem. Dit werd niks, ik kon hem onmogelijk voor eeuwig blijven ontwijken.
Ik kon ook niet wegrennen, hij zou me blijven volgen, en dit maakte toch wel duidelijk dat het nisk ging worden tussen een wolf en een vamp. We waren als vuur em ijs.
En ijs smolt nou eenmaal in het vuur.
In theorie kon ik hem in stukken scheuren, maar praktisch gezien was dat onmogelijk. Ik hield van hem, met heel mijn hart en ziel. Alles draaide om hem. Hij was het mooiste dat de wereld ooit gekend had, zelfs nadat hij in een steen was veranderd. Hij was alles.
Besluiteloos ontweek ik een derde aanval.
Er was geen goede oplossing.
Ik nam mijn besluit. Het was niet goed, verre van zelfs. Maar ik wist niets beters.
Toen hij opnieuw op me afkwam draaide ik me vliegens vlug om en sprong ook tegen hem aan. Ik pinde hem met mijn voorpoten op de grond.
Nu werd het moeilijk. Ik voelde nu al hoe hij zich verzette, laat staan straks... Hij was tenslotte pas net vamp, hij was sterk.
Ik veranderde terug, met al mijn macht hem tegen de grond drukkend.
"Jason. Jay! Luister." Ik voelde hoe hij iets kalmeerde. Mijn stem had duidelijk invloed op hem.
Ik hoopte maar dat hij gefocust genoeg was om de volle lading te begrijpen van wat ik zei. "Jason, ik ga. We zijn natuurlijke vijanden, jij en ik. En ik zou er alles aan doen om dat te veranderen... Ik had die Jenny eerder moeten hebben. Ik wou dat ik geen wolf was, dan kon je me gewoon bijten en...." ik werd teveel meegesleurd door mijn emoties, maar hij stopte met zich verzetten. "Maar dat kan niet." zei ik beslist. "Ik ga weg, en je kunt me niet volgen, Jay. Niet alleen om wat hier net gebeurde, maar omdat je in levensgevaar bent als je dat doet. Ik moet... Ik kan niet.... Ik moet hier weg." mijn stem brak in de laatste zin.
Ik kon het niet laten, ik moest dit een keer gedaan hebben.
Langzaam boog ik voorover en gaf hem een kus op zijn lippen. Een elektrische schok ging door me heen, en ik had niet kunnen stoppen als ik niet had gezien hoe zijn ogen weer zwart werden.
Met een ruk stond ik op en veranderde terug.
Ik rende weg op dezelfde paniekerige manier als ik in de woestijn was aangekomen waar ik hem voor het eerst had gezien.
En ik had gedacht dat ik toen pijn had.