51.

Friedolien streelt de wang van Alex en ik snik zacht tegen Bills schouder. Hij houdt mij stevig vast en vanuit mijn ooghoeken zie ik dat mijn moeder naar ons staat te kijken. Ik leg het haar wel nog eens uit, maar nu is het echt het moment er niet voor. Ik slaak een zucht en hoor Friedolien dan harder huilen. Ik kijk op en zie dat Friedolien in Toms armen staat. Ik maak me los van Bill en loop naar Alex. Bill komt meteen achter me aan en slaat zijn armen om mijn lichaam als ik naar Alex staar. Hij is zo bleek, zo..zo leeg. Zijn mooie stralende gezicht is er niet meer. Ik begin harder te huilen. Mijn grote broer is nog steeds mooi, heel mooi zelfs, maar hij is zichzelf niet zoals hij daar ligt. Zijn eeuwige glimlach zit niet op zijn gezicht. Na een kwartier naar zijn gezicht te staren, komt er een man binnen die zegt dat we weg moeten. Ik wil nog niet weg, helemaal niet zelfs, ik wil blijven. Ik voel hoe Bill me een stuk met zich meetrekt en ik zie dat Tom hetzelfde doet bij Friedolien. Als we de kamer uit zijn, staan mam en pap ons aan te kijken, maar het blijft stil. Opeens omarmt mam mij en Bill en snikt ze: 'Alstublieft, doe geen domme dingen, kinderen. Ik wil mijn twee meisjes niet ook verliezen.' Ik snik zacht en hou mam stevig vast. 'Ik hou zo van je mam, echt waar.' ze knikt en aait over mijn haar en gaat dan naar Friedolien en Tom. We nemen dan nog afscheid van pap en gaan dan naar het huis van mijn zusje en mij. Bill houdt mij even tegen en zegt dat Friedolien en Tom door mogen gaan. 'Silketje, zou je misschien beter niet een paar nachten bij mij en Tom logeren, en je zus ook. Ik wil niet dat je afziet, ik wil je niet kwijt nu ik je pas heb.' 'Ik ga niet mee als Friedolien niet meegaat. Ik kan mijn zusje niet alleen laten.' 'Dan vragen we het haar.' Ik knik en samen gaan we naar de woonkamer, waar Friedolien in Toms armen ligt te huilen en hij haar probeert te troosten. Ik slaak een zucht en ga naast haar zitten, en streel haar rug. 'Friedolientje?' fluister ik zacht en mijn kleine zus kijkt op. Haar gezicht staat zo gebroken. En haar make-up is zo uitgelopen. 'Zouden wij beter niet een tijdje bij Tom en Bill blijven, die kunnen voor ons zorgen.' 'Ga jij ook?' snikt ze. 'Als jij gaat.' 'Dan ga ik mee.' en ze gaat recht zitten. Ik hou haar tegen en zeg dat ik wel onze zakken maak. Bill stelt voor om mee te gaan, maar ik hou hem tegen. 'Ik wil even alleen zijn.' zeg ik en hij knikt begrijpend. Ik ga naar boven en begin alle dingen die we nodig hebben in zakken te smijten, elk onze eigen zak. Het is alsof ik nu pas besef dat ik Alex kwijt ben, en net op dat moment, zak ik door mijn knieën en begin heel hard te huilen.