24.

Draco.
Nerveus liep ik heen en weer door de kamer. Over enkele minuten zou het avondmaal beginnen en daarna zou Najim me zijn krachten geven. Ik vroeg me af wat Noémi zou zeggen als ze erachter kwam, hoe ze zou reageren. Maar vooral vroeg ik me af hoe het daarna verder zou gaan. Hoe zou ik me voelen, zou ik nog steeds dezelfde zijn? Zou ik Blaise en Patty meteen de rug moeten toe keren of zou ik hen nog kunnen zien? Ik werd hopeloos bij die gedachte. Blaise en Patty hadden altijd al alles voor me betekend, ze waren mijn steun en toeverlaat. Ik kon me geen leven zonder hen inbeelden. Maar ik had het ervoor over. Ik wist dat ik alles zou doen om bij haar te kunnen blijven. ‘Draco? Ben je klaar? We moeten echt gaan.’ Patty bonkte luid op de deur. ‘Is hij daar?’ hoorde ik Blaise vanop de gang aan haar vragen. Ik gooide meteen de deur open. ‘Kan ik even snel met jullie praten?’ vroeg ik. Ze keken me vreemd aan maar knikten. ‘Kom binnen.’ Mompelde ik. Patty plofte neer op het bed en Blaise ging op zijn bureau stoel zitten. ‘Wat is er Draco?’ vroeg hij. God, hoe moest ik dit in hemelsnaam gaan zeggen. ‘Om bepaalde redenen zal ik waarschijnlijk snel weg moeten.’ Zei ik dan maar. Blaise trok zijn wenkbrauw op.
‘Ik weet dat jullie er niet veel van snappen, maar ik kan het jullie ook niet vertellen. Ik wilde gewoon zeker weten dat ik nog met jullie kan praten voor ik vertrek. Ik weet niet wanneer, misschien volgende week of over enkele dagen, of misschien zelfs al vanavond. Maar jullie moeten weten dat er niets aan de hand is, dat ik veilig ben. En ik wil ook dat jullie weten dat…dat jullie altijd mijn beste vrienden zullen blijven en dat ik jullie dankbaar ben voor alles wat jullie ooit voor me gedaan hebben.’ Ik kon niet geloven dat ik dit zei.
Patty kwam naar me toe gelopen en sloeg haar armen om me heen.
‘Waar heb je het toch over? Je kan het ons wel vertellen.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Ik kan het niet, het is niet mijn geheim.’
Ze zuchtte.
‘Maar je laat toch nog wel eens iets van je horen? Waar je bent en hoe het met je gaat?’
Ik knikte. ‘Tuurlijk.’
‘Kunnen we niet met je mee?’ vroeg Blaise plots.
‘Helaas niet, nee.’ Zuchtte ik.
Daar leek hij even over na te moeten denken.
‘Je gaat toch wel vrijwillig? Er is toch niemand die je dwingt of je moet toch niet vluchten?’ polste hij. ‘Nee hoor, ik wil dit zelf.’ Stelde ik hem gerust.
‘Maar, wanneer zien we je dan weer?’
‘Dat weet ik niet. Ik weet alleen dat ik moet gaan.’ Zuchtte ik.
‘Maar wat moeten wij zonder jou?’ snikte Patty plots.
Ik wreef sussend door haar haren en trok haar wat dichter tegen me aan.
‘Het komt heus wel goed. Je hebt Blaise, en je hebt Najim nu.’ Ze schudde verwoed haar hoofd.
‘Maar jij mag Najim helemaal niet.’
‘Ik weet dat ik Najim niet altijd even aardig heb gevonden. Maar ik zie hoeveel hij van je houd, en ik weet zeker dat hij je nooit zal laten vallen en dat hij heel erg goed voor je zal zorgen.’
Ze knikte en veegde haar tranen weg. ‘Ik hou van je, Draco.’ Snifte ze. Ik glimlachte. ‘Jij bent mijn kleine engeltje.’
Ze maakte zich van me los. ‘Zullen we dan maar gaan eten? We zijn al laat.’
‘Ik wil nog even met Blaise praten.’ Mompelde ik.
Ze knikte. ‘Ik hou wat lekkers voor jullie opzij.’
Patty liep de kamer uit, duidelijk een beetje aangedaan.
Het was even stil tussen mij en Blaise, en dikke muur stond tussen ons in.
Hij was al zolang ik me kon herinneren mijn beste vriend. Degene die er altijd voor me was, waar ik altijd bij terecht kon als mijn vader me weer eens had geslagen. Nooit had ik iets voor hem verzwegen, maar over deze hele affaire had ik geen woord gerept, en dat wist hij ook. Hij voelde het vast al een tijdje. ‘Ik wil dat je goed op Patty let als ik weg ben, wil je? Ik wil niet dat er iets met haar gebeurd. En vertrouw op Najim, hij is goed voor haar. En ik weet zeker dat hij jou ook zal kunnen helpen als je het nodig hebt.’ Hij knikte terwijl hij onderzoekend naar mijn gezicht keek. ‘Je gaat weg met haar hé?’ vroeg hij plots. Ik knikte. ‘Waarschijnlijk wel.’
‘Ik hoop dat je weet wat je doet makker, en vergeet mijn kerstcadeautje niet op te sturen.’
Hij sloeg vriendschappelijk op mijn schouder en sloeg zijn arm om mijn nek waarna hij zijn vuist door mijn haar haalde. ‘En waag het niet je beste vriend te vergeten.’
Ik lachte en duwde hem van me af. ‘Je wilde toch een nieuwe pop voor je kerst, niet?’ pestte ik.
‘Ja, voor bij mijn andere drie barbie poppen, dan kan ik een thee kransje houden.’ Lachte hij.
God, wat zou ik hem toch missen. ‘Zullen we dan maar? We willen Patty niet laten wachten.’
Ik knikte en samen liepen we richting de grote zaal. En stap voor stap kwam ik dichter bij een heel nieuw leven.