43. Chez le Kiosk

“Wat is er schatje?” Vroeg Félicia je. “Niks.” Je had een tijdje voor je uit zitten staren. Jullie waren weer op weg naar het hotel, want je was opnieuw ontslagen uit het ziekenhuis. Het had een hele tijd geduurd: de doktoren hadden je opnieuw onderzocht, maar niks nieuws ontdekt. Ze gingen er maar vanuit dat je gewoon slecht geslapen had, in de verkeerde houding. “Toch wel eigenlijk,” beantwoordde je Félicia’s vraag, “dat onderzoek sloeg nergens op!” Je zuchtte geërgerd. “Moest ik daarvoor nou naar het ziekenhuis?” Félicia trok haar neus op. “Schat, je was flauwgevallen! Voor het zelfde geld was er wél iets heel ernstigs aan de hand en hadden we je daar gewoon in de hotelkamer laten liggen, creperend van de pijn…” Je werd rood en schaamde je een beetje. “Sorry…” Mompelde je. Toen schoot je iets te binnen: het telefoontje! “Stop!” Riep je en Félicia stopte verschrikt met duwen. “Wat is er? Heb je weer pijn?” Je schudde verwoed je hoofd. “Nee, ik wilde alleen vragen of ik mijn mobieltje even mocht.” Félicia keek je aan en haar mond viel open. “Wat?” Zei je bang. “Je hebt hem toch niet laten liggen hè?” Félicia keek je schuldig aan. “Ik vrees van wel.” Zei ze. “Shit!” Riep je uit. “Kunnen we niet even teruggaan?” Félicia schudde haar hoofd. “Weet je niet hoe ver we al van het ziekenhuis af zijn? Ik bel wel eventjes!” Félicia haalde haar telefoontje tevoorschijn en zocht op internet even het nummer van het ziekenhuis. Ze bracht de roze bling-bling accessoire naar haar oor. “Hallo, met Félicia Vicx.” Zei Félicia. “Ik wil even iets vragen.” Ze maakte een kalmerende beweging naar jou met haar hand. Félicia handelde het snel af en ze zei tegen dat ze het mobieltje voor je bij de balie zouden leggen. Opgelucht haalde je adem. Maar je was er toch stiekem nog benieuwd naar of je vermoedens over de onbekende beller wel klopten… “Dankjewel.” Félicia duwde je verder door de straten. Het kon ook aan jou liggen, maar je had écht het gevoel dat mensen je nakeken. Dat zou wel door die rolstoel komen dan, dacht je.

Dat had je dus eventjes helemaal mis gehad. “Hé!” Schreeuwde je plotseling. “Wat nou weer, ik trap er echt niet in hoor!” Zei Félicia terwijl ze je heen en weer schudde. “Nee, echt, kijk dan!” Je wees naar een kiosk. Nu zag Félicia het ook. Haar mond viel wagenwijd open, net als de jouwe: jullie tweeën én Taylor stonden op de cover van een tijdschrift!