*...TH...* My life in this horrible house! ^24^

Ik slenter door de straten en heb het idee dat iedereen mij aankijkt. Het lijkt wel of alle ogen op mij branden en nog net niet door mijn huid heen brandt. Ik kijk om me heen en zie inderdaad dat alle ogen mijn richting op kijken. Verbaasd kijk ik om me heen, op zoek naar iets rond mij heen waar ze naar konden kijken. Alleen kan ik niets vinden. Toch heb ik het gevoel dat iemand vlak achter mij loopt. Ik kijk over mijn schouder, maar zie een lege stoep achter mij. Zuchtend kijk ik weer voor me uit en loop verder richting huis. Het lijkt oneindig te duren, terwijl het absoluut niet ver is. Het parkje uit, eerste links en dan de 3e rechts. Hooguit 5 minuten lopen. Maar als je het idee hebt dat er iemand expres vlak achter je loopt, loopt dat niet fijn en duurt het ontzettend lang voordat je eindelijk thuis bent. Eindelijk sla ik dan rechtsaf en loop mijn straat in. Het oude vrouwtje zit in haar schommelstoel in de voortuin te breien. Een aantal kinderen verderop voetballen op straat. Er zitten gaten in hun broeken en hun shirts zitten onder de vieze vlekken. Hun moeders staan met triestige gezichten op de stoep met elkaar te praten. Muziek klonk luid uit hun huizen en je hoorde toch de lage mannenstemmen erover heen komen. ‘Stomme zuiplappen’, dacht ik bij mezelf. ‘Ga toch geld verdienen. Doe je ook nog eens wat nuttigs.’ Zo dacht ik over de mannen bij mij in de straat. Ik had ook zo’n buurman. Vaak hoorde ik mijn buurvrouw ’s avonds schreeuwen. De man donderde er dan overheen en ik hoorde hoe haar dan in haar gezicht sloeg. Soms hoorde ik een groepje vrouwen er wel eens over praten en het was vaak ook wel aan hun te zien. Ik wil dan ook absoluut niet weten hoe die kinderen behandeld werden.
Ik haal mijn sleutels uit mijn broekzak en wil hem in het slot steken. Als ik hem erin stop, lijkt de knop te gaan draaien en opent de deur tergend langzaam uit zichzelf. Dit heb ik nog nooit meegemaakt! Een beetje bang loop ik naar binnen. Alles ziet er normaal uit. Snel trap ik mijn gympen uit en loop door naar de woonkamer. Ook daar lijkt alles gewoon normaal. Ik zucht diep terwijl ik me op de bank laat vallen. Ik slaak een gil en spring gelijk weer op als ik iets onder mij voel. Tot mijn grootste geluk was het maar de afstandsbediening. Ik schrok me rot. Straks was het iets akeligs vies. Wat is dit toch allemaal?