*...TH...* My life in this horrible house! ^23^

In het parkje is het stil. Even verderop zitten een stel zwervers mijn kant op te kijken. Geïrriteerd sta ik op van het bankje en loop een stukje verder. Daar ga ik weer op een bankje zitten en ze me niet kunnen zitten. Het parkje stelt eigenlijk niets voor en is net zo armzalig als de rest van de wijk waar ik woon. Het gras is bruingroen en het meertje ligt vol met kroos. De bankjes zakken nog net niet door en echt overal zitten zwervers.
Ik pak een steentje onder het bankje vandaan en smijt het zo hard als ik kan in het meertje. Het komt niet verder dan zo’n 2 meter. In mijn gedachte ga ik de hele dag nog eens langs. Het begon zo goed. Leuke les op school, gezellig met Bill. Totdat we film gingen kijken bij hem en die Tom zo vervelend ging doen. Had Bill het dan niet doorgehad? Merkte hij niet dat zijn bloedeigen broer hem af luistert terwijl ik met hem stond te praten in de keuken. Niet dat er nu iets vertrouwelijks of bijzonders was gezegd. Nee, dat niet. Maar het ging om het feit dat Tom daar had gestaan. Ik was echt niet achterlijk. Toch?
Ik wist het niet meer. Alles kwam nu tegelijk. Waarom leek alles te bewegen in huis en begon dat oude mens over dat het er spookte? Verbeeld ik het me niet gewoon en komt het gewoon ook door Tom.
Ik pak nog een steentje en gooi het weer richting het meertje. Dit keer komt hij verder. Een eend zwemt ernaar toe, maar zodra hij ziet dat het een steentje was, verdween hij weer.
Ik moet me gewoon niet zo aanstellen. Er is helemaal niets aan de hand. Het komt gewoon allemaal door Tom en dat oude mens. Ik laat me teveel vertellen en doen. Ik moet mijn eigen verstand gebruiken. Want waarom heb ik nooit eerder dan gemerkt dat het er zou spoken? Nee, het ligt niet aan mij, maar aan hun. Dat kan niet anders.
Ik zucht diep en sta dan op. Onrustig kijk ik naar het stel zwervers waar ik langs moet. Ze hebben me al een keer beetgepakt en op hun schoot getrokken. Toen wilden ze dat ik hun eens ging verwennen.
Ik loop zo ver mogelijk bij hun vandaan, dicht tegen de rand van het meertje. Een duwtje en ik zou erin liggen. In mezelf bid ik tot God dat ze me met rust laten. En thank God, ze laten me met rust. Ik loop richting de ingang van het parkje en vervolg mijn weg naar huis toe.