41. It's Taylor Lautner on the phone

Nadat Justin weer weg was gegaan en je hem bedankt had, zat je lekker samen met Félicia achter je reuzenpizza. “Wow.” Stamelde Félicia. “Dankjewel! Ik…” Ze schudde ongelovig haar hoofd. “Ik… wow.” Je giechelde. “Heb ik nu genoeg voor je teruggedaan, schat?” Félicia kon het nog steeds even niet bevatten. “Echt wel!” Gilde ze van blijdschap. “Dat vond ik echt zo lief van je!” Over de pizza’s heen gaf je haar een kus op haar wang. “Je verdient het! En ik had ook maar net het geluk dat ik hem tegenkwam in de lift.” Je vertelde hoe je hem overhaalde, wat op één of andere manier niet heel erg moeilijk was geweest. Je vertelde hem ook over zijn advies over Taylor. Félicia knikte instemmend bij dat gedeelte. “Zei ik toch al.” Zei ze zelfvoldaan. “Gewoon afspreken! Zoals Justin zei: nee kun je hebben, ja kun je krijgen.” Haar gezicht lichtte op. “Weet je wat? Bel hem nu maar gewoon! Dan weet je waar je aan toe bent èn je hebt het maar gehad.” Meteen overspoelde een golf van paniek je weer. “Maar dan weet ik niet wat ik moet zeggen!” Zei je wanhopig. “Geen gemaar.” Zei Félicia vastberaden. “Of ik ga je dwingen hoor, net als ik bij Taylor deed met die auditie.” Hier kon je niet tegenop. Met een zenuwachtige giechel pakte je mobieltje en met een trillende hand zocht je Taylor op in je nummerlijst. Nerveus hoorde je hoe de telefoon overging. “Taylor.” Hoorde je Taylors stem aan de andere kant van de lijn. “Hoi! Met mij.” Zei je gejaagd. “Ik wilde…” Je zocht naar woorden. Félicia mimede wat naar je. Je twijfelde nog even en zag gewoon voor je hoe Taylor geïrriteerd zat te wachten. “Ik wilde graag wat met je afspreken.” Zei je ten slotte. Taylor grinnikte. “Moest je daar nou zo lang over nadenken?” Zei hij plagend. Fieuw, gelukkig, dat doorbrak de spanning een beetje. “Ja, eigenlijk ben ik niet zo goed met woorden over de telefoon.” Gaf je toe. “Dat heb ik ook wel eens,” zei Taylor, “het is toch veel fijner om met iemand te praten die recht tegenover je staat.” Hij kuchte even. “Maar natuurlijk wil ik wel wat met je afspreken.” Je haalde opgelucht adem. “Wanneer kun je?” Vroeg je en je keek naar Félicia, die je bemoedigend toeknikte. “Ik kan overmorgen misschien wel.” Zei Taylor. “Momentje.” Je hoorde hoe Taylor wegliep en vaag stemmen op de achtergrond. Een minuutje of twee later kwam hij weer aan de telefoon. “Jep, dan word ik weer eventjes vrijgelaten.” Hij zuchtte minachtend. “Maar drie uurtjes. Vind je dat erg?” Je rolde met je ogen. Natuurlijk vond je dat erg, maar dat liet je niet merken. “Nee joh, ik ben allang blij dat je überhaupt kan!” Zei je. “Dan kom ik rond drie uur ’s middags wel naar jullie hotel, oké?” Je glimlachte breed. “Oké, fijn!” Er was even een stilte. “Zie ik je dan…” Fluisterde Taylor verlegen. “Kus!” Je maakte een smakgeluidje terug. “Kus!” Taylor verbrak de lijn.