If Love Could Leave!

De ochtend stralen waren nog uren weg, duizenden perfecte seconden en lange minuten waar nooit een einde aan mocht komen. Zijn adem streek langs mijn huid, zijn hand op mijn onderrug, onze hartslagen als één en het gevoel van eerste liefde helemaal weer opnieuw. Ik streek met mijn vingertoppen langs zijn wang, zag zijn mondhoeken opkrullen naar een perfecte grijns. “Zo kan een man toch niet slapen...”
Ik gniffelde zacht, drukte snel een kus op zijn wang als een betuiging van spijt. Hij trok zijn hand naar zijn borst waardoor ik dichter tegen hem aan rolde en de warmte van zijn huid voelde. Hij mocht dan wel geen weerwolf zijn, zijn huid zou altijd gloeien mijn vingers.
“Waar denk je aan?” fluisterde hij. Ik zei niets, keek toe hoe zijn ogen langzaam opengleden en hij me vragend aankeek. Ik haalde mijn schouders op en grinnikte. “Ik dacht aan twilight...” zei ik eerlijk. Zijn gezichtsomtrekken werden hard en zijn ogen kregen een donkere rand. “Daar wil ik niet aan deken...
Ik perste mijn lippen op elkaar, knikte gehoorzaam en zag hem weer ontspannen. Ik kende hem beter dan ik dacht, misschien wel beter dan hij zichzelf kende. “Ik ben blij dat je terug gekomen bent, Taylor...”
Hij klemde zijn armen om mijn middel en trok me helemaal zijn borst op, zijn gezicht net onder dat van mij. “Ik ben ook blij dat ik terug gekeerd ben. Ik weet niet wat ik zou gedaan hebben zonder je...”
Ik glimlachte maar hij kuste hem onmiddelijk weer weg. “Grijns niet zo, kleintje...” hij zuchtte schuldig en streek met zijn hand door mijn haren. “Ik vergeef het mezelf nooit...”
Ik schudde mijn hoofd en legde mijn handen langs zijn wangen heen. Hij sloot zijn ogen en bleef kompleet stil liggen, mijn eigen perfecte standbeeld. “Ik hou van je...” fluisterde ik onder m'n adem. Hij schudde zijn hoofd en grijnsde. “Ik meen het! Taylor, ik hou echt van je...”
Hij nam mijn hand en liet mijn vingertoppen langs zijn lippen gaan, zo zacht dat ik hem bijna niet eens aanraakte. Ik volgde mijn vingers zag hem weer grijnzen. “My girl;” zei hij zacht en opende zijn ogen weer. Ze straalden duidelijker dan welke ster aan de hemel. Ik zag de lichtjes in zijn ogen, voelde zijn blik op me rusten als een aanraking. “My Girl...” herhaalde hij en kuste mijn lippen, ademde voor de 2 van ons. Alles voelde zuiver, bijna goed genoeg om alle pijn die ik ooit voelde te vergeten. Zijn handen gleden langs mijn jurkje heen, zijn nagels duidelijk hoorbaar langs mijn ritssluiting. Mijn buik kwam in opstand, mijn lippen vastgesloten tegen die van hem. “Ik hou ook van je,” prevelde hij en liet zijn lippen langs mijn nek gaan. De buiten lucht streek zo zacht langs mijn huid heen en de maan scheen over ons heen. Ik voelde hem over mijn hele huid, wilde niet weten hoe het geweest was zonder hem. Het was een soort reflex; mijn vingers gleden naar zijn hemd, knoopten ieder knoopje zorgvuldig open... hoewel ik het ook gewoon van zijn lijf wou scheuren. Hij grijnsde alsof hij mijn gedachten kon lezen, duwde de rand van mijn jurk naar beneden met zijn duimen. De lucht was opeens elektrisch gelaten. “Niet hier...” fluisterde ik. Hij keek me geschrokken aan,”maar dan heb ik geen seks gehad voor ik weer weg ga...”
Mijn hart brak in een korte slag en hij duwde me naar achter. “Kom op, Lotte! Dit gaat niet om ons, dit gaat enkel om wat ik wil!”
Ik voelde mijn ademhaling versnellen, zijn blik brandend op mijn huid! “En zo verdwijn ik weer...”
Hij loste op in het veld, verdween al ziender ogen.
“Taylor!”
Ik schrok wakker. Een stel armen hielden me op mijn plaats, koud zweet op mijn voorhoofd. Hij suste in mijn oor, fluisterde dat alles goed was. “Rustig maar! Het is goed!”
Tranen stroomden langs de rand van mijn gezicht en zijn handen veegden ze snel weg. “Kijk naar me, Lotte! Kijk me aan...”
Hij duwde mijn gezicht naar zich toe en liet me in zijn ogen kijken. Ik haalde diep adem. De jongen uit mijn droom had andere ogen gehad. Niemand had ogen als hem en dat had ik moeten weten. Zijn ogen straalde pure liefde uit, jaren van vriendschap en de kracht die hij geleerd te hebben in Hollywood. In de wereld die hem zo snel volwassen gemaakt had. Ik streek langs zijn wang heen en probeerde te glimlachen, kuste snel zijn lippen om zeker te weten dat ik wakker was. Hij duwde me net als in mijn gedachten weg, maar hield me wel vast. “Wat is er nou?”
Ik schudde mijn hoofd,”niet belangrijk. Je bent er nog!”
“Natuurlijk,” fronste hij,”altijd!”
Ik knikte en wou le terug neerleggen maar hij schudde zijn hoofd. “Ik breng je naar huis, kom op...”
Mijn lichaam werd van de grond opgetild en zonder enig probleem droeg hij me door verduisterde straten. Ik hield hem stevig vast, durfde niet te zien hoe ik hem zou kunnen verliezen. Hij bleef staan voor de deur, tikte zacht tegen het raam en wachtte geduldig af. Het licht schoot terug aan en een silhouet werd duidelijk. “Kim! Doe open...”
Het slot werd opengedraaid en ze trok snel de deur open. “Ik breng haar wel naar boven...” mompelde hij en liep haar zowat opzij. “Nee...” zei ze kwaad. Hij bleef als versteend staan en zette me terug neer op de grond, zijn arm om me heen om zeker te zijn dat ik niet zou vallen. “Je kan niet meer weg gaan nu,” grijnsde ze en knipoogde naar me,” ze heeft morele en fysieke steun nodig voor de rest van de nacht! Ga, voor ze wakker worden!”
Ik zag Taylor een grijns naar haar stralen en ze duizelede even, verwarring duidelijk in haar ijzige blauwe ogen. Zonder waarschuwing griste hij me terug in zijn armen en klauterde de trap weer op. Ik viel bijna terug in slaap maar de koelte van de lakens wekte me weer. “Slaap maar, ik ben er morgen nog...”
“Niet Edward...” fluisterde ik en hij grinnikte. Zijn lichaam werd duidelijk naast me en zonder er echt bij na te denken, trok ik mijn jurk uit, wilde kunnen ademen. Ik wist dat hij zou grijnzen maar hield mezelf stil in zijn armen, genoot van het duister in de kamer. “Slaap...”
Ik knikte, kuste zijn lippen en dreef weg.