Chapter #19.

# Ashley

Wat zagen Taylor en Kevin er toch zo cute uit. Ik ging nog wat naar links om hen beter te kunnen zien en mijn haren raakten verstrikt in de takken van de bosjes waar ik mij verschool. Een duidelijk teken dat ik nooit spion zou kunnen worden. Ik begon aan mijn haren te trekken, maar het deed alleen maar pijn. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik een ruk aan de tak gaf en hij gewoon terugschoot met haar en alles.
Ik hoorde wat geritsel achter me en zag twee bruine ogen mij verbaasd aankijken. Ze gingen van mijn gezicht naar mijn haren en terug. Toen naar Kevin en Taylor. Hij glimlachte geamuseerd. Hij nam voorzichtig mijn haren vast en begon er zachtjes aan te trekken.
’We ontmoeten elkaar altijd in pijnlijke omstandigheden hé?’ vroeg hij lachend.
Hij kroop nog wat dichter naar me toe en ging boven me hangen. Er verschenen lichte blosjes op mijn wangen toen hij me even in mijn ogen aankeek.
’De volgende keer mag jij de gene zijn die pijn heeft. Ik denk dat ik mijn deel al heb gehad. Au.’
‘Sorry.’ Hij glimlachte even en ging voorzichtig verder met mijn haar te ontwarren.
’Wel spijtig dat we Kevin en Taylor niet meer kunnen bespioneren hé?’ vroeg hij. Hij liet mijn haar los en keek me stralend aan. Het leek niet of hij het al te erg vond.
’Ik weet niet wat je bedoelt,’ mompelde ik.
’Dan niet.’ Hij stond recht en stak zijn hand uit. ’Je kunt wel rechtstaan, ze zijn weg.’ Ik nam zijn hand vast en hij trok me overeind.
’Bedankt,’ zei ik, en ik klopte mijn kleren af.
’Ashley!!’ Ik keek verbaasd op en zag Megan naar ons toe komen.
Naast me hoorde ik hoe er een klaaglijk geluid uit Joes mond kwam.
Megan kwam voor ons tot stilstand. ’Ashley?’ Ze zette haar liefste gezicht op, ook al had ze dat niet.
’Ja?’ Ik begon een slecht voorgevoel te krijgen.
Megan nam me bij mijn arm vast en sleurde me een eindje weg.
’Jij zit toch met die Taylor opgescheept hé?’
Het beviel me niet weer dit naartoe ging. ’Ja?’ antwoordde ik voorzichtig.
’Ik wil dat je me zegt waar en wanneer ze met Kevin afspreekt.’ Ze knikte nog even naar Joe en liep toen met grote passen weg. Geschokt staarde ik voor me uit. Ze was iets van plan.
’Is er iets?’ Joe kwam naast me staan en keek me vragend aan.
Ik schudde snel mijn hoofd en plakte een glimlach op mijn gezicht. ’Nee ik realiseerde me net dat ik me moet haasten als ik op tijd in lokaal 2 wil komen. Ik zie je nog wel.’