*40

Een zwart jurkje of een zwarte broek met een zwart hemdje? Hemdje. Jurkje. Jurkje. Hemdje. Ik gooide de kleren op de grond en liet mezelf op het bed vallen. Ik hoorde een zacht getik op de deur en een paar seconden daarna stak Jacob zijn hoofd om de deur. “Mag ik binnenkomen?” Vroeg Jacob. “Tuurlijk, het is jou kamer.” Mompelde ik. Jacob plofte ook op het bed neer en ging liggen. “Je bed is een eenpersoonsbed, remember?” Zei ik terwijl ik nog wat opschoof. “En wat wil je daar mee zeggen?” Vroeg Jake. “Dat jij er vanaf moet.” Zei ik en ik duwde hem van het bed af. Jacob kwam met een zacht plofje op zijn bed terecht, nou ja matras. Maar Jacob sliep daar nu aangezien ik zijn bed had ingepikt. “Je moet je zo gaan omkleden, het is bijna tijd om te vertrekken.” Zei Jacob en hij ging overeind zitten. “Ik wil niet.” Mompelde ik en de tranen stroomden over mijn wangen. Jacob pakte mijn hand vast en keek me met medelijden aan. “Geloof je me als ik zeg dat het wel weer goed komt? Is het niet over een maand, dan is het wel over een jaar. Of twee, misschien drie.” Zei Jacob. “Alsof jij dat weet Jacob.” Zei ik en ik stond op. “Mijn moeder is ook overleden Christine.” Zei Jacob zachtjes. Shit, dat is ook zo. Ik draaide me om en keek Jake spijtig aan. “Sorry.” Fluisterde ik en ik sloeg mijn armen om hem heen en gaf hem een knuffel. “Het is al goed.” Suste Jacob en hij trok me nog wat dichter tegen hem aan. “Ik beloof het, alles komt goed. Ik help je er door heen, ik laat je niet nog een keer in de steek.” Fluisterde Jacob. Ik trok me los van Jacob en keek hem met een glimlach aan. “Dankje. En nu mijn. Eh, jou kamer uit.” Zei ik en ik duwde hem weg. Ik keek naar de stapel kleren en viste het zwarte jurkje eruit. Ik pakte een legging erbij en ik kleedde me snel om en deed mijn haar in een staart. Make-up is niet van belang, het loopt straks toch alleen maar uit. Ik pakte een paar all stars en deed deze aan. Oke, het is niet heel netjes, maar ik houd niet van netjes. Ik moet mezelf zijn, zo kende papa mij tenminste. Ik liep naar de woonkamer en zag dat iedereen al op me stond te wachten. Ik liep naar Embry toe en drukte een kus op zijn wang. “Ben je er klaar voor?” Vroeg Embry. Ik knikte en pakte zijn hand. Samen met Elena, Billy en Jacob gingen we richting de kerk. Ik haat het om in het ‘middelpunt’ te staan. Ik moet straks van iedereen de handen schudden, ik moet van iedereen medelijden krijgen. Bah.

“Gecondoleerd.” Zei een vrouw waarvan ik niet weet wie het is. “Hetzelfde.” Mompelde ik. “Gecondoleerd.” Werd er weer gezegd. “Whatever.” Zei ik en Jacob gaf me een tik in mijn zij. “Ooh Chris ik vind het zo erg voor je.” Zei Sasja en ze sloeg haar armen om me heen. There we go again. De tranen stroomden langzaam over mijn wangen. “Sorry sorry sorry dat ik je mobiel kapot gemaakt hebt. Ik voel me zo schuldig.” Fluisterde Sasja en de tranen liepen ook over haar wangen. “Het maakt niet uit, we hadden er toch niks meer aan kunnen veranderen.” Mompelde ik. Sasja drukte een kus op mijn wang en liep daarna verder. Een groot gedeelte van de begrafenis ging langs me heen, de verhalen van vrienden van papa vond ik niet interessant, het waren de dingen die ik al lang wist. “En dan nu als laatste een verhaaltje van Christine.” Hoorde ik iemand zeggen. Ik keek Jacob paniekerig aan. “Moet ik wat gaan vertellen?” Fluisterde ik angstig. Ik zag dat iedereen me verwachtingsvol aan zat te kijken, dus ik stond maar op en ging naar voren. Ik keek even naar de grond en wierp daarna een blik op alle mensen. “Ik zou kunnen zeggen dat je de beste vader was papa. Maar dat zegt iedereen over zijn of haar eigen vader. Ik kan allerlei redenen gaan vertellen waarom jij de beste bent, maar niemand zal ze snappen. Waarom zou ik ze dan gaan vertellen? Ik bereik er niks mee ik doe mezelf alleen maar pijn en niemand anders heeft er wat aan. Het enige wat iedereen begrijpt is het feit dat ik voor altijd van je zal houden en dat ik je vreselijk ga missen. Ik heb het geluk dat ik een stel goede vrienden heb en ik hoop dat wanneer ik deze zware periode eindelijk kan afsluiten, dat ze er nog steeds zijn. Iedereen mag jaloers zijn op de vrienden die ik heb en dankzij jou heb ik deze vrienden papa. Als we hier niet heen waren verhuisd zat ik nu waarschijnlijk in mijn uppie. Dan stond ik er helemaal alleen voor. Papa je was.. Nee je bent de beste vader.” Zei ik en ik voelde langzaam de tranen over mijn wangen stromen. Ik liep snel terug naar mijn plaats.