After a life in Portugal with lies, now a lieless life in Gemany. *-44-*

De jongens glimlachen. Meteen is Georg naar de friettent gelopen om wat lekkers voor iedereen te halen. Gezellig zit ik naast Tom. Ik merk dat me knie wat pijn doet. Ik strek mijn been in de hoop dat het wat minder word. Maar nee, het word niet minder. Ik ga niks laten merken.
Ik leg mijn benen op het muur en ga met mijn rug tegen Tom aanzitten. Tom glimlacht en slaat een arm om mij heen. Het is toch zo’n lieve jongen. Gelukkig komt Georg alweer aangelopen met een dienblad vol eten. Ik heb een honger! Iedereen heeft een patatje met er iets bij. Heerlijk patat!
We zitten met zijn allen ervan te smullen. Het laatste beetje past er bij mij niet meer in en eet Tom voor me op. Ik glimlach, de andere jongens weten niet dat Tom en ik gezoend hebben. En dat hoeven ze niet te weten ook. Ik kietel voorzichtig Tom’s hand. Ik voel hem bewegen en gaat wat makkelijker zitten. Als ik hem aan kijk, zie ik een glimlach op zijn gezicht staan. Ik glimlach ook iets. “Ik wil naar de vleermuizen!” brult Bill als een klein kind. De rest stemt er mee in. Al zitten Tom en ik wel lekker. Ik ga maar weer zuchtend in die klote-rolstoel zitten en laat mijn duwend naar de vleermuizen brengen.
Eigelijk had ik de krukken mee moeten nemen, dan had ik wat kunnen lopen. Maar ja, ik was weer eens eigenwijs. Voor de ingang stap ik uit de rolstoel. Denk maar niet dat ik met dat ding naar binnen ga. De jongens kijken me aan, vooral Tom.
"Denk je nu echt dat mijn dát ding naar binnen ga. Dacht het niet." zeg ik en loop naar binnen. Ik loop wel wat moeilijk, maar ik zet door. De jongens volgen me al snel en ik voel de arm van Tom om mijn middel heen. Ik glimlach. “Ik weet het. Ben eigenwijs, hè?”
"Ja." fluisterde Tom in mijn oor. De rest liep een stuk voor ons en liepen buiten gehoorafstand. We lopen samen naar binnen. Het is aardig donker. Ik voel de greep om mijn middel van Tom verstevigen. "Bang, Tom?"