¤ Secret friendship. Or more? ¤ (Deidara) #20

Kakashi, Sasuke en Naruto springen meteen in verdediging positie. Ik kijk naar Sakura en ze kijkt me aan met grote ogen. Ze weet dat Deidara en ik beste vrienden waren. Ik denk dat Naruto en Sasuke het ook weten maar ze laten het niet merken.
‘Aimeka…’ Sakura’s stem trilt.
Ik knik. ‘Het is OK, Sakura,’ zeg ik zachtjes. ‘Ze zitten achter Naruto aan. We moeten hem beschermen…. Maakt niet uit wat het kost.’ Ik kijk haar aan om te zien of ze het begrijpt.
Ze knikt langzaam. ‘Oké…’
‘Naruto… Het is tijd om ons je krachten te geven!’
Ik kijk naar Deidara’s partner en voel haat door mijn lichaam stromen. Ik ga naast Kakashi staan en kijk hem aan. ‘Je zult Naruto nooit te pakken krijgen! Tenzij je ons allemaal vermoord.’
Hij begint te lachen. ‘Dat maakt het makkelijk.’
Het volgende moment komt een pop onze kant op vliegen.
‘Sigiioo no Jutsuu!’ schreeuw ik.
Een schild vormt zich en de pop knelt erin. Dan begint het echte gevecht. Ze zijn sterk. Ongelofelijk sterk. En ik ben bang. We mogen niet van ze verliezen! Maar die klote Sasori of zo blijft maar met poppen schieten en die kleibommen van Deidara helpen nou ook niet echt mee.
Sakura komt achter me staan. ‘Aimeka! We hebben je schild nodig! Misschien kunnen we ze afleiden. Maar we hebben je schild nodig!’
Ik knik. Ik weet welk schild ze bedoelt. Ik kan een schild vormen wat zich aan mijn partners vastmaakt. Dus als de tegenstander hen aanvalt, kan ik ze met mijn schild beschermen.
‘Oké. Als jij denkt dat het werkt…’
Ik mompel de Jutsu en het volgende moment zitten Kakashi, Sakura, Naruto en ook Sasuke vast aan mijn schild. Deidara en Sasori hebben niks door want mijn schild is onzichtbaar. Maar Kakashi heeft het wel door en hij grijnst.
Ik sta stil en focus me op mijn Jutsu. Dat is een nadeel van deze Jutsu: Ik kan niks doen als ik hem gebruik. Terwijl mijn partners tegen Akatsuki vechten, heb ik mijn handen vol om ze terug te trekken, ze ineens laten vliegen en dat soort dingen. Ik zie dat het Deidara en Sasori frustreert dat ze niemand kunnen raken. Dan kijkt Deidara mijn richting op en frons zijn voorhoofd. O damn…
Hij schreeuwt een Jutsu en het volgende moment brandt er een enorme muur van vuur tussen mij en mijn partners.
‘Argh!’ schreeuw ik en ik moet mijn handen voor mijn ogen houden.
Ik kijk naar de enorme vuurmuur, niet in staat om te zien wat er aan de andere kant gebeurd. Dan hoor ik iets achter me. Ik draai me om en zie Deidara met een enorme grijns op zijn gezicht achter me staan. Meteen voel ik de woede door me heen stromen.
‘Jij vies stuk stront!’ Ik ren naar hem toe en bal mijn vuisten, klaar om hem te slaan.
Maar natuurlijk heeft Deidara dat ook door en hij beschermt zichzelf. Ik val op de grond terwijl een kleivogel naast me ontploft. Deidara staat bij mijn voeten en kijkt me aan.
‘Wat de hel ben jij aan het doen?’
Mijn mond valt open. Hij vraagt wat ik aan het doen ben? Snel kom ik overeind. Te snel voor Deidara. Ha, dat voordeel heb ik altijd gehad met hem. Ik ben veel sneller.
Ik duw hem tegen een boom, mijn ogen vol met vuur. ‘Je staat op het punt om mijn vrienden te vermoorden en je vraagt mij wat ik aan het doen ben?!’
Deidara schudt zijn hoofd. ‘Ik ben je vrienden niet aan het vermoorden.’
‘DAN WHAT THE FUCK BEN JE WEL AAN HET DOEN?’
Ik verlies de controle over mezelf. Ik kan het gewoon niet meer aan. Dat hele verhaal wat hij me afgelopen nacht vertelde, het feit dat ik nog maar een uur geleden dacht dat het waar was en nu probeert hij mijn vrienden te vermoorden. Het wordt me echt teveel.
Ik laat hem los maar kijk hem nog steeds kwaad aan. ‘Ik ken je niet meer, Deidara. Ik weet niet waarom je me dat verhaal gister vertelden. Maar je zou moeten weten, net als ik, dat onze vriendschap al drie jaar over is.’
‘Nee, dat is het niet.’
Mijn mond valt open. ‘Dat is ie wel!’
Deidara schudt zijn hoofd. ‘Nee.’
Ik houd mijn mond. Waar heeft hij het over? Nee?
‘Ik heb je de waarheid niet voor de lol vertelt, Aimeka. Ik heb het vertelt met een reden.’
‘Een reden?’
‘Ja. Ik hoop, nu je de waarheid weet, dat er een kleine kans is dat je me kunt vergeven voor het feit dat ik je verlaten heb… Aimeka, ik heb je de waarheid verteld,’ fluistert hij terwijl hij dichterbij komt.
Ik ben niet in staat om hem te zeggen dat hij moet stoppen tot zijn lichaam vlakbij dat van mij is.
‘Je bent mijn beste vriend. Ik mis je iedere dag. Toen ik je een paar dagen geleden weer zag, was ik zo blij om te zijn dat je oké was.’
Ik hef mijn hoofd op. ‘Jij dacht dat ik oké was? Jezus, Deidara! Dat was ik niet! Hoe kon je denken dat ik dat was? Ik zag jou weer voor het eerst in drie jaar tijd! Heb je enig idee water met me gebeurd is, drie jaar terug? Ik flipte! Ik dacht dat ik in een nachtmerrie leefde! Ik dacht dat jij me zou komen vertellen dat het allemaal één groot misverstand was en dan mijn leven weer terug zou gaan naar hoe het altijd al was. Maar je kwam niet. Je hebt me in de steek gelaten! Heb je enig idée hoe belangrijk je voor me was?’ Ik voel de tranen in mijn ogen prikken maar ik laat ze niet rollen.
Deidara buigt zijn hoofd. ‘Ik had geen keus.’ Dan valt hij stil en kijkt me aan. Hij zucht. ‘Ik moet weg.’ Hij draait zich om en loopt naar het strijdveld.
Ik schud mijn hoofd. ‘Je laat me weer alleen?’
Hij kijkt alleen maar over zijn schouder. Dan verdwijnt de muur van vuur en hij springt naar zijn partner. Hij mompelt iets naar hem en het volgende moment zijn ze verdwenen.