Dead brings us together 24

Meet him in the garden
Wanneer ik Simone zie zeg ik haar vriendelijk gedag. "Waarom sta je in de tuin?" vraagt ze verbaasd. "Tom zei me dat ik in de tuin moest komen staan, meer weet ik zelf niet."
Opeens horen we Bill vragen (roepen) aan Tom wie er aan de deur staat.
"Huis-aan-huisverkopers. Kan je mama even halen? ze is in de tuin."
"OK!"
"Ik snap het al. Bill krijg je zometeen te zien. Ik ga verder werken." zegt Simone.
"Ok, tot de volgende keer"

Wanneer Bill naar buiten komt en de deur achter hem sluit heeft hij nog niets door maar wanneer hij zich omdraait en de eerste stappen zet naar Simone ziet hij me wel. Eerst blijft hij even staan en valt zijn mond open. Snel herstelt hij zich en komt snel op mij afgelopen, neemt mij in zijn armen op en draait wel 5 rondjes.
"Blij je huis-aan-huisverkoopster terug te zien?" vraag ik hem lachend. "Ja en heel erg zelfs." lacht hij. "Het was allemaal Tom zijn idee om dat te zeggen hè"
"Typisch, maar ik ben superblij je eindelijk terug te zien." en hij geeft me een lange tongzoen.

De 3 weken die ze nog met ons konden doorbrengen voor ze de tweede keer dit jaar vertrokken op tour gingen heel snel. Ondertussen moeten de jongens weer vertrekken. Het wordt elke keer moeilijker te aanvaarden dat ze voor 3 maanden weer weg zijn.

We houden ons er opnieuw aan om elke zondag te bellen en in de week te mailen. De drie maanden gaan opnieuw traag voorbij en als ze dan eindelijk om zijn staan we hen op te wachten. Als ze alle 4 uit de bus komen wordt Bill opeens gebeld. Dit zint me niets, Tom zegt dat het de manager is die belde en ik geloof het ook. Maar waarom moet die uitgerekend bellen als ze van de bus afstappen en zouden moeten bekomen van de tour? Bill loopt tourtjes en zit de hele tijd drukke gebaren te maken met zijn handen. Geen seconde wijken mijn ogen af van Bill. Ik ben blij dat iedereen terug is en geef ze allemaal een knuffel. Daarna wil iedereen naar binnen maar ik blijf buiten, ik moet weten wat er scheelt.

Na 10 minuten legt Bill en komt met angst naar mij toe, ik kan het zien in zijn ogen. "Wie was het aan de telefoon? Wat is er? Waarom kijk je zo angstig?" ik kijk hem ongerust aan terwijl hij zijn blik afwend. Niemand had ooit kunnen voorzien dat het telefoontje zo een impact zou kunnen hebben op de toekomst.

"Het was de manager, hij belde om... hou je nog van mij?"
"Tuurlijk, je bent alles voor mij en voor altijd van mij."
"Beloof je mij dat je me niet laat gaan nadat ik verteld heb wat de manager gezegd heeft. Het kan niet anders en wij hebben geen inspraak in dat idee, alles ligt vast."
"Ja tuurlijk, wij blijven samen voor altijd."
"De manager heeft gezegd... dat... dat..."