{Narnia}When 2 enemies fall in love[Part One hundred and nineteen.]

’Hmmhmm,’zei Peter en stond op.Hij deed de deur open en liet Lucy binnen.’Ja!!’zei Lucy,’Dat is ja,hé?Kom,we gààn.De oorlog is zo en we moeten ons klaarstomen!Ìedereen.’’Hòe bedoel je?’vroeg Peter,’Hoe moet jij nou leren mensen beter te maken mét Gabrielle?Je hebt je drankje dus jullie moeten niets doen.’Lucy’s vrolijke uitstraling verdween en haar gezicht werd hard.’Waarom ik?!’gilde ze,’Ìk mag nòòit meedoen.Ik heb er genoeg van.Ik wil eindelijk eens meedoen,ik kan het wel!’en liep weg.’Lucy!’zei Peter en ging haar achterna.Natuurlijk,naar haar eigen kamer.’Lucy,’zei Peter zachtjes en ging stilletjes haar kamer binnen.Lucy keek hem kwaad aan voor ze haar gezicht begroef in haar kussen.’Luus,’zuchtte hij en ging naast haar zitten,’Je bent mijn kleine zusje.Mijn zusje van elf.Ik wìl je gewoon beschermen tegen het kwade.Je weet toch dat mama zei dat ik en Susan altijd voor jou en Edmund moesten zorgen als ze er niet was.Dat was in tijde van de oorlog,en dat is nù.Ik wil je niet kwijt,en voel me op dit moment verantwoordelijk.’’Pete,’Lucy stond recht en knuffelde hem,’Je bent papa niet.’’Papa is hier niet,’zei Peter glimlachend,’Dus wil ik gewoon voor je zorgen.Het is een automatisme.’Lucy nam Peters hand en samen gingen ze naar beneden,waar Selena al naartoe was gegaan.