Chapter #18.

# Taylor

’Ben je toevallig op zoek naar iemand?’ klonk een bekende stem geamuseerd achter me.
Meteen verscheen er een glimlach rond mijn lippen.
’Wou je dat misschien?’ vroeg ik. Ik wandelde langzaam verder terwijl Kevin me inhaalde. Ik was zelf verbaasd dat ik het durfde vragen.
Kevin grijnsde en keek toen voor zich uit. Een antwoord moest ik niet verwachten.
We liepen langs het meer dat enkele honderden meters van het kamp lag en zagen een paar gillende meisjes elkaar natspatten. Blijkbaar wat het zwembad niet spannend genoeg.
’Zin in een duik?’ Kevin stopte en keek me lachend aan.
’Niet echt.’ Ik lachte terug en duwde hem plagend richting het water. Met een snelle reflex greep hij me bij mijn ellebogen vast.
’Grappig,’ zei hij. Toch kon hij het niet laten te lachen.
We liepen langzaam verder en ik werd al meteen uit mijn humeur gebracht door de geweldige persoonlijkheid die zowat 6 meter van ons afstond. Ik probeerde Kevin met me mee te trekken, maar voor ik goed en wel zijn arm vasthad, draaide hét -wegens gebrek aan een ander woord- zich om. Er verscheen als en vanzelf een gemene grijns om haar lippen zodra ze mij opmerkte. Toen gleden haar ogen van mij af en ze keek verbaasd naar Kevin. Je moest geen al te hoog IQ hebben om te weten dat ze haar nieuwe slachtoffer had gevonden. Al was het nog erger voor Kevin. Megan mocht mij namelijk niet. Maar Kevin, wel laat me het zo zeggen: ze gooide haar lange blonde haren over haar schouders, rechte haar rug en tuitte goedkeurend haar lippen. Maar goed dat ik deze morgen niet had gegeten, dacht ik toen ik mijn maag voelde omdraaien.
Naast me begon er bij Kevin een lichtje te branden. Een rood lichtje. Zo’n flikker licht dat meestal gepaard gaat met een héél erg luide sirene. Hij draaide zich onzeker om naar mij, maar het was al te laat.
’Kévin!’ kirde Megan. My gowd.
’Megan.’ Kevin klonk al wat minder enthousiast en knikte kort.
Ze raakte speels zijn arm aan en lachte stralend haar witte tanden bloot.
’Ik eh.. ik moet nog. Mijn hond uitlaten,’ zei ik verstrooid. Ik draaide me op mijn hakken om en liep met gemengde gevoelens weg. Zou ik me omdraaien en Megans gezicht verbouwen? Zeggen dat Kevin van míj was. Ja hij was van míj in mijn hoofd toch. Door mijn gepieker merkte ik niet op dat er iemand naast me liep.
’Bedankt hé,’ zei Kevin iet wat geïrriteerd.
Ik draaide me verbaasd om en keek hem vragend aan.
’Als je iets beter je best had gedaan, had je een goed excuus voor ons beide kunnen verzinnen.’
‘Oh. Wel mijn fantasie is niet zo verreikend,’ antwoordde ik schouderophalend.
’Dan moet leven met jou echt geweldig origineel zijn.’
‘Het origineelste idee dat ik ooit heb gehad is waarschijnlijk chocomelk over mijn cornflakes gieten.’
Kevin begon spontaan te lachen.
’Ik heb het uiteindelijk toch maar niet gedaan. Nu vind je mij waarschijnlijk nog een lafaard ook.’
‘Mhh dan wordt het tijd dat daar verandering in komt.’ Hij keek me met een bedachtzame blik aan. ’Deze avond om 9 uur aan de zuidkant van het meer.’ Hij knipoogde even en liep toen richting de eetzaal. Wat was die jongen van plan?