# | 14 |

Ik rende, zover mijn benen dat toelieten, zo snel mogelijk naar de badkamer. Meteen knalde ik tegen de deur op, hij zat op slot.
’Papa!’ klaagde ik. Als ik de energie had gehad, zou ik nu van het ene been op het andere huppen.
Enkele seconden later ging de deur open. Ik glipte tussen mijn vader en de deur door en sloeg de deur dicht, zijn verbaasde gezicht op het nippertje rakend. Pech voor hem, had hij maar sneller moeten zijn. Hij zou er heus niets aan over houden. Hij was een man, een tik tegen zijn neus nu en dan zou eerder goed dan kwaad doen. Zo werden honden toch ook afgericht?
Ik sprong onder de douche, ook al wist ik dat ik mij –in de nu nog 3 resterende minuten- nooit op tijd zou kunnen klaarmaken.
Ik zeepte mij helemaal in en spoelde alle schuim meteen weer weg. Toen ik uit de douche stapte, drupte ik zowat de hele vloer onder. Dat zou wel drogen. Ik sloeg een handdoek om me heen en wikkelde een andere om mijn haren. Joe zou ondertussen wel al hier zijn. Snel schrob ik mijn tanden schoon en spoelde ik mijn mond na met mondwater. Ik trok een ondergoedsetje uit de wasmand die nog vol in de rechtse hoek van de badkamer stond en trok daarover mijn badjas aan.
Ook al zag ik er nog steeds hondsberoerd uit, nu kon niemand er iets van zeggen dat ik er niets aan had gedaan. Ik trok de handdoek van mijn hoofd en schudde mijn natte haren naar achter. Ach Joe hield van mij, hij ging er heus niet dood van mij zou te zien. Hoopte ik.
Zodra ik op mijn blote voeten de kamer in trippelde zag ik hem in zijn volmaaktheid op mijn bed zitten. Waar had ik hem toch aan verdient? Ik liep naar hem toe, ging op zijn schoot zitten en sloeg mijn armen om zijn hals. ’Gaat het al wat beter?’ vroeg hij bezorgd.
Mijn moeder had hem vast uitgebreid alles verteld, waarschijnlijk –in haar moederlijke schaamteloosheid- met álle details.
’Ik heb het overleefd,’ knikte ik. ’Ook al was ik daar in het begin niet zo zeker van.’
Hij lachte en drukte een kusje op mijn lippen.
’Nog iets van Lies en Kevin gehoord?’ vroeg ik, een gezicht trekkend.
’Ik vrees dat je leed voor niets is geweest,’ zei hij spijtig.
’Ik had niets anders verwacht,’ zuchtte ik.
’Ach het zal er heus wel van komen.’
‘Oooooit.’ Ik rolde met mijn ogen.
’Dat is ons probleem op dit moment niet.’ Hij keek diep in mijn ogen en drukte voor de tweede keer zijn lippen op die van mij. Ditmaal langer. Ik woelde met mijn vingers door zijn haren, terwijl zijn armen om mijn middel gleden. Wat deden twee koppige verliefde sukkels ertoe als Joe bij mij was? Niets. Niets. Helemaaal niets. Ik was perfect gelukkig op dit moment.