#84.

Ik wiegde heen en weer met mijn benen in het water. Hij had me door. “Tom, ik hou van Bill. Dat weet ik, dat weet hij en dat zie jij hopelijk ook. We hebben geen problemen. Niet dat ik weet tenminste.” Tom knikte. “Het is alleen dat Bill de laatste tijd wat norser is ’s ochtends. Ik weet niet aan wat het ligt. Misschien ligt het gewoon aan mij of voel ik het gewoon verkeerd aan. Normaalgezien is zijn ochtendhumeur niet zo erg.” Hij haalde zijn schouders weer op om aan te geven dat het maar een vermoeden was. Ik kreeg zo het idee dat Tom zijn tweelingbroertje wel goed aanvoelde en dat ik maar al te goed wist aan wat het lag. Ik was namelijk de oorzaak, of beter gezegd, mijn nachtelijke aanwezigheid in zijn bed. “Het komt wel goed”, fluisterde Tom en daarmee werd het afgesloten. Ik reikte mijn arm uit naar de shampoo en begon mijn haar te wassen. Tom’s ogen prikten op mijn huid, maar het stoorde me niet.

Een uur later zat ik met hem aan de ontbijttafel, te sabbelen aan een boterham met vluchtig wat choco op gesmeerd. Mijn haren waren halfdroog en hingen sierlijk om me heen. Ik had er bewust voor gekozen om geen make-up te dragen, voor het geval dat. Het gesprek met Tom zinderde nog steeds na. Nadat we het hoofdstuk Bill afgesloten hadden, was de sfeer er meteen een stuk losser door geworden. Ik had Tom alweer van een andere kant gezien. Hij had me voor een klein deel laten meekijken in zijn eigen gevoelens. Het leek alsof hij alweer een nieuw stukje van zichzelf aan me onthulde. Ik vroeg me af wat er nog meer in hem verborgen lag. Waarschijnlijk zou Tom altijd wel voor een deel ondoorgrondelijk blijven, behalve voor Bill dan. Hij was net zoals Bill, alleen verschilden ze in het feit dat Bill veel opener was en Tom juist een soort van beschermhuls om zich heen gebouwd had. En die beschermhuls uitte zich in uitdrukkingsloze gezichten en arrogante opmerkingen. Ik vond het spijtig dat vele mensen zo een verkeerd beeld over hem kregen.
“Heb je geen honger?” Ik keek op en merkte dat een stuk van mijn boterham simpelweg in mijn kop koffie gevallen was zonder dat ik het opgemerkt had. “Ik was aan het nadenken”, antwoordde ik.
“Waarover wel?” Ik hield nog net op tijd een zucht in. Ik had geen zin in vragen en nog veel minder in antwoorden. Ik haalde mijn schouders op en gaf simpelweg geen antwoord. Ik stond recht en haalde een nieuw kopje dat ik vervolgens terug volgoot met koffie. Blijkbaar nam Tom daar geen genoegen mee, want zijn ogen volgden iedere beweging van me. Toen ik het kopje aan mijn mond zette en een teug vloeistof naar binnen liet gieten werd zijn indringende blik me teveel. Hij deed het met opzet. “Mag ik vandaag je auto lenen?” vroeg ik hem. Hij fronste zijn wenkbrauwen en dacht even na. “Waarom ook niet”, stemde hij uiteindelijk toe.
Na enkele minuten van stilte gaf ik het op, ruimde ik de tafel af en liep ik naar de gang om daar vervolgens mijn jas aan te trekken. Ik liep terug naar de living en vond daar mijn handtas precies nog op de plaats waar ik die achtergelaten had.
“Wat ga je doen?” vroeg Tom verbaasd toen hij me zo zag staan. “Wat dacht je van vertrekken?”, antwoordde ik droogjes terug. “Nu al?” Even ging zijn stem de lucht in van ongeloof. Ik knikte en stak mijn hand naar hem uit, wachtend tot hij zijn sleutels erin zou leggen.
“En mag ik ook even weten waar je naartoe gaat?” vroeg hij terwijl hij uiterst langzaam zijn sleutels in mijn hand liet vallen. “Shoppen. Ik heb wat nieuws nodig.” “Ik weet ook wel wanneer de winkels hier openen en trouwens je weet amper de weg hier. Dus wat ga je echt doen?” Tom was slim. Te slim. Hij had me veel te snel door. Ik ergerde me eraan dat hij zo opmerkzaam was ondanks het vroege uur. Ik hoorde wat gestommel van boven. Tom keek me strak aan en even leek het alsof we beiden hetzelfde dachten, hoewel ik wist dat dat onmogelijk was. Het bleef een tiental seconden stil tussen ons, waardoor alleen maar wat getrippel hoorbaar was boven ons. Misschien was Bill wakker, of ging hij naar het toilet of was hij erin geslaagd om uit bed te vallen. Het hield in ieder geval weer op.
“Wel?” vervolgde hij. “Het zit zo dat ik”, ik begon mijn pas te versnellen en liep richting de voordeur om zo Tom niet meer onder ogen te hoeven komen, “naar het ziekenhuis ga vandaag.” Ik deed de deurklink naar beneden en hield de deur open, klaar om te vluchten, alleen weerhield Tom’s hand op mijn schouder me daarvan. “Je gaat wat?” vroeg hij geschrokken. “Vrouwendingen, Tom. Maak je niet ongerust”, antwoordde ik zo kalm mogelijk. Ik rukte me los en ging zo snel als ik kon naar Tom’s auto. Ik startte de motor en reed de oprijlaan af. Alleen werd ik afgeleid door het raam. Ik zag hoe een gestalte stond te kijken achter het gordijn en hoe een tweede figuur volgde. Bill was wakker geweest en ik vroeg me af wat hij gehoord had en nog erger, hoe hij het geïnterpreteerd had. Ik mocht er niet aan denken.