36. How could I be so stupid?!

“Gaat het, schat?” Vroeg Félicia bezorgd. Met je hoofd nog een beetje dizzy gaf je antwoord: “Jawel, denk ik.” Gegeneerd veegde je je tranen weg. Met voor de zoveelste keer een rood hoofd keek je Taylor aan. Je sloeg je wimpers neer. “Dankjewel. Alweer.” Taylor glimlachte. “Niks te danken.” Achter jullie klonk een gil en jullie keken om. “Taylor! Taylor! Taylor!” Nee! Niet weer! “WEGWEZEN HIER!” Schreeuwde je hysterisch. In paniek pakte Félicia jouw rolstoel beet en jullie gingen in sneltreinvaart naar de lift. Daar aangekomen vroeg je: “Zijn we ze kwijt?” “Ik geloof van wel!” Zei Taylor. Een gestommel weerklonk door de gang. “Eh, grapje, toch niet! Snel! Klik op die knop!” Félicia wist niet hoe snel ze de verdiepingsknop in moest drukken. Net voordat de paparazzi op jullie af kon stormen sloten de liftdeuren. Je dacht er aan hoe de gezichten van de verslaggevers er nu wel niet uit zouden zien en giechelde. “Let’s go back to the hotel.” Zei je, opgelucht dat je weer normaal adem kon halen. “Dat lijkt me een heel erg goed plan.” Zei Félicia. “Ga jij ook weer mee, Taylor?” Taylor trok een scheef gezicht. “Kan niet. De filmopnames gaan vanavond verder. Ik heb het nu al door de war gegooid met deze auditie enzo…” Een verdrietig gevoel maakte zich meester van je. “Ook niet nog heel eventjes?” Zei je met een pruillip. “Het spijt me!” Zei Taylor schuldig. “Maar we moeten avondscènes opnemen en vandaag is er een heel plein voor afgehuurd.” Triest zei je: “Jammer. Kunnen we morgen misschien afspreken?” Toen Taylor zijn ogen neersloeg en nog schuldiger keek, wist je al hoe laat het was. “Niet?” Vroeg je onnodig. Je barstte bijna in huilen uit. Félicia had dat door en sloeg haar armen om je heen. “Je kan toch contact houden via de telefoon?” Ze gaf met haar ogen een seintje naar Taylor, die meteen antwoord gaf. “Tuurlijk! Niet zo verdrietig zijn, we kunnen heus nog wel eens afspreken. En gauw ook, ik beloof het.” Je vertrouwde maar op zijn diepbruine ogen. “Ok…” Fluisterde je, zodat je je tranen in kon houden.

Zodra de lift beneden was gearriveerd, zeiden jullie een tijd helemaal niks meer tegen elkaar. Hoe had je ook zo stom kunnen zijn? Natuurlijk kon Taylor niet de hele tijd bij je blijven! Hij had toch ook zijn dingetjes om te doen! Had je nou echt gedacht dat hij zich alleen met jou bezig houden zou?