48.

Terwijl er verschillende gedachten in m’n hoofd rondspoken kleed ik me verder om, tot ik ineens veel lawaai hoor. Eerst gelach en dan een paar luide gillen. Afkomstig van Silke.. Snel loop ik naar de kamer van Bill, waar het geluid vandaan komt en wat ik daar zie gebeuren is eigenlijk best nog lachwekkend. Ik begin gewoon zonder enig besef te lachen, doordat ik Tom daar zo zie staan met Silke voor hem. 'Ben je geslaan door een meisje?' kir ik van plezier. Tom kijkt me boos aan, ook al zie ik een lichte twinkeling in z’n ogen. 'Hé, dat wijf slaat wel heel hard hoor!' roept hij dan wat verbaasd. 'Zeg!' verdedigt Bill Silke maar ze legt hem meteen het zwijgen op en kijkt Tom grijnzend aan. 'Moet je mijn vriendje maar niet uitschelden!' Ik draai met m’n ogen, moeten ze daar nu serieus ruzie over maken? Man, en ik ben hier dan de jongste! ‘Stelletje kleine kinderen.’ Zeg ik zo stil dat ze het bijna niet verstaan, waarna ik met een zucht de kamer uitloop om beneden in de zetel te gaan zitten. Geërgerd zit ik wat voor me uit te staren en niet veel later hoor ik hoe de andere drie al lachend naar beneden komen. Ik trek m’n benen in de zetel en slaat m’n armen er rond. Opeens voel ik hoe ik aangestaard word, maar ik heb geen zin om te kijken wie het is. Het zal wel weer Silke zijn, want ze maakt haar altijd zorgen om mij. ‘Silke, ik wil naar huis..’ zeg ik dan opeens. Ze kijkt me wat raar aan, maar knikt dan. Ook zie ik dat Tom me wat raar staat aan te kijken, alsof hij probeer te begrijpen wat er nu allemaal in m’n hoofd rondspookt. Maar eigenlijk begrijp ik het zelf niet echt. Ik sta recht uit de zetel en neem alvast m’n jas en m’n handtas. Ongeduldig sta ik te wachten bij de voordeur en voor we naar buiten gaan komt Tom nog even naar me en geeft me een knuffel. Ik glimlach even naar hem, maar zet dan m’n kap op en loop naar de auto. Ik kruip er in en zak onderuit in de zetel, alweer zit ik wezenloos voor me uit te staren. Niet veel later stapt Silke ook en vertrekken we naar huis. Onderweg blijf ik naar buiten kijken en droom lichtjes weg. Tot Silke ineens de stilte verbreekt. ‘Zeg zus, wat scheelt er met jou? Je bent al heel de ochtend zo afwezig en als je er dan wel bent doe je zo kortaf.’ Ze blijft naar me kijken, wachtend op een antwoord. Maar ik negeer haar, ik heb nu toch geen zin in een gesprek. Thuis aangekomen loop ik direct naar boven en leg me neer op m’n bed, en daar laat ik m’n gedachten de vrije loop gaan. Naast me, in de kamer van Silke, hoor ik hoe ze met iemand zit te bellen. Het is nog een klef gesprek en het lijkt wel uren te duren. Okee, dat is dus Bill.. Nog meer geïrriteerd dan ik al was klop ik eens hard op de muur. Als ik dat doe weet ze dat ze stiller moet zijn, maar vooral dat ze me gerust moet laten. Wanneer ik weer neerlig, hoor ik hoe de telefoon gaat. Vlug loop ik naar de gang en neem op. ‘Hallo?’