Hoofdstuk 6

Tegen de tijd dat ik thuis op de oprit rijdt, is ze verzonken in een diepe slaap. Ik zie hoe mijn moeder zich achter mijn auto parkeert. Ik stap uit en wacht tot zij hetzelfde doet. Ik wenk haar.
"Ze slaapt," fluister ik terwijl het meisje met toch niet zo horen "help me even om haar naar binnen te dragen."
Mijn moeder knikt, alsof ook zij bang is om haar wakker te maken. Zo voorzichtig als we kunnen, halen we het meisje de auto uit en ik leg haar in mijn moeders armen. Snel ga ik de huisdeur openen en terwijl mijn moeder passeert vraagt ze waar ik het meisje te slapen ga leggen.
"Doe maar in mijn slaapkamer," zeg ik zacht "ik slaap wel op de bank".
Ik ga mijn moeder voor op de trap en wanneer ze puffend boven komt met het meisje, neem ik haar over. Ik breng haar naar mijn slaapkamer en leg haar zo zacht mogelijk neer in mijn bed. Mijn deken leg ik liefdevol over haar heen. Na een tijdje te zitten kijken hebben hoe ze slaapt, ga ik terug naar beneden waar mijn moeder al een pot thee gezet heeft. We nemen beiden een stoel en gaan aan de keukentafel zitten.
"Wat ben je met haar van plan?" vraagt ze bezorgd.
"Ik weet het niet," geef ik eerlijk toe " maar ik kon haar daar niet aan haar lot overlaten. God weet wat het kind al meegemaakt heeft."
Stilzwijgend knikt mijn moeder instemmend. Beiden zeggen we een tijdje niks meer en zitten we verzonken in gedachten.
"Hoe moet het met school? Je leerlingen?" vraagt ze plots.
"Ik denk dat ik me een weekje ziek meldt." geef ik wat gegeneerd toe.
"En daarna, hoe zie je dat te doen?" vraagt ze streng.
"Ik dacht dat ik haar kon meenemen. Ze ziet er oud genoeg uit."
"Het kind heeft nog geen woord gesproken en jij wil haar meenemen naar school. Topidee." het sarcasme druipt eraf. "Ik let wel een tijdje op haar," zegt ze vervolgens. "tot je een andere oplossing hebt."
"Dankje mam." zeg ik ontroerd. Ik sta op en sla mijn armen om haar heen.
Daarna nemen we afscheid en maak ik het mezelf gemakkelijk op de bank. Het wordt een lange dag morgen.