Het Nieuwe Meisje

[zwart/zilver haar, rode ogen, Naam: Unknow]

Stil loop ik over mijn tak naar de plek waar ik de bende goed kan zien. Ze staan hier nu ongeveer twee weken als je de dagen dat ze weg waren niet meeteld. Ze waren namelijk een paar dagen geleden verdwenen en ik dacht dat ik ze kwijt was, maar ze waren gister toch terug gekomen.
Normaal kom ik hier nooit iemand tegen behalve Vincent. Je kunt je misschien wel voorstellen hoe verrast ik was toen ik 3 vreemde in de vergeten stad zag. Eigenlijk waren ze niet vreemd voor mij. Ze deden mij aan een oude vriend denken. Ik zucht zonder geluid en duw de sombere gedachte weg. Nee, eerst zocht ik naar een link tussen hem en mijn vriend, maar toen waren ineens weg. Nu gaat mijn aandacht naar het nieuwe meisje dar ze hebben meegenomen. Ze is nog vreselijk jong, een jaar of 16, en ze komt hier niet vandaan. Dat zie ik aan haar kleren, haar gedrag, haar ontwetendheid en haar ogen, haar ogen zijn gewoon anders. Zachtjes zijjn zij en de leider van de bende aan het praten. Ik hoor niet goed wat er word gezegd alleen iets over een moeder en op het het einde iets over een inwijding. Daar maak ik mij zorgen om. Die lach die hij op zijn gezicht had vertrouw ik in twee woorden: Totaal niet!
Hij staat op en hij loopt naar de andere twee, die er net aan zijn komen lopen. Hij praat zacht maar ze hebben alle drie niet door dat ik in de boom boven hun zit. "Ze accepteert het. Ze wilt meehelpen om Moeder gelukkig te maken. Eerst moet er echter een inwijding komen. Ik wil dat straks doen, dus zorg ervoor dat alles gereed is. Dan maak ik haar gereed. De andere twee knikken en lopen vervolgens weer weg. De leider draait zich weer om naar het meisje dat met lege ogen, in gedachte verzonken voor zich uitstaart. Wat gaan ze met haar doen? Wat accepteerd zij? De leider legt een ahnd op haar schouder en ze schrikt op. Sensueel pakt hij haar hand vast en trekt haar zachtjes omhoog en dicht tegen zich aan. Hij fluistert wat in haar in haar oor, wat ik niet kan horen. Ze knikt zachtjes en ik zie een traan over haar wang glijden. Hij kust haar zachtjes op haar wang, een troostend en liefdevol gebaar. Dan laat hij haar los en loopt naar ene kist en haalt daar wat spullen uit. Een schaar en een pakketje kleren. Zij gaat zitten op een boomstam en sluit haar ogen. Zachtjes streelt hij over haar schouder en gaat achter haar staan, met de schaar in zijn hand. Hij zet de schaar in haar lange haar en knipt er een flink stuk af. Haar haar, wat eerst tot aan haar heupen kwam is nu met 1 knip gekort to aan de onderkant van haar schouderbladen. Dan pakt hij een rood lint van het pakketje en doet haar haar in een hoge staart met een paar plukken naast haar gezicht.
Ik schrik, hetzelfde kapsel als Redemption. Zou hij het weten? Zou hij haar kennen? Nee, voor zover ik weet niet. Misschien is het niet om Redemption te doen maar om Jenova. Moeder? Jenova? Mijn oude vriend..? Ik wete het, alles valt p zijn plaats, wie moeder is, wat hun plan is, hun relatie met mijn oude vriend. Hoe graag ik mij er ook mee wil bemoeien, ik weet dat dit niet mijn gevecht is. Blijkbaar is in dit verhaal mijn rol anders, een mysterieus, wijs meisje, ookal ben ik mid-30 of iets ouder, dat kan ook, lang geleden de tel kwij geraakt. De twee personen onder mij staan op en lopen dezelfde weg door het bos heen als de andere. Ik zucht, ik blijf hier nog wel ene tijdje ronddwalen maar ik moet ook terug naar Midgar, na al die jaren.