35. No, no, no! Not again!

Ai, dit had je niet verwacht. Jullie kwamen de lift uit en ja, jullie troffen ook Taylor aan. Maar niet echt op een fijne manier. “Daar heb je dat rolstoelmeisje weer!” Gilde een vrouwenstem. Voordat je wist wat je overkwam had je weer een hele meute paparazzi om je heen. Alleen waren het er deze keer nog meer dan voor het hotel. “Ga weg!” Herhaalde je de zin van je auditie, deze keer niet geacteerd maar gemeend. Kwaad rolde je je rolstoel door de mensenmassa heen. Geen enkele paparazzo bleef gespaard, je bleef stug doorgaan. De felle flitsen van de camera’s negeerde je. Je moest koste wat het kost bij Taylor komen. Tussen de menigte door kon je nog net een glimp van Taylors gezicht opvangen. “Taylor!” Gilde je boven het geroezemoes uit. Zijn ogen begonnen zichtbaar meer te glimmen toen hij jou zag. Ook hij begon zich nu een weg door de menigte te worstelen. “Aah, wat romantisch!” Hoorde je een bekakte mannenstem zeggen. “Romeo et Julia.” Zei een ander. Geïrriteerd trok je je neus op. Wat een onzin. Je kon ook overdrijven. “Taylor!” Zei je opgelucht. Hij gaf je, net als Félicia daarnet, een dikke knuffel. “Negeer dat gejoel naast je maar.” Fluisterde Taylor in je oor voordat hij je losliet. “En,” zei hij tevreden, “hoe ging je auditie?” Terwijl je inmiddels al blind was geworden door de hoeveelheid flitsen, zei je: “Ik dacht wel goed, de jouwe?” “Ook prima! En ik had geluk…” Hij lachte. “Hoezo?” Vroeg je verbaasd. “Als jij me het verhaal van Divine niet gedeeltelijk verteld had, was mijn auditie ook niet zo goed gegaan. Dus bij deze: dankjewel!” “Graag gedaan.” Glimlachte je. Flits! Recht in je gezicht. “Laten we hier snel weggaan.” Zei je tegen Taylor. Je keek om en zag Félicia aan het begin van de gang naar je zwaaien. Die was natuurlijk niet zo gek om achter jou aan te komen. “Ik word gek!” Zei Taylor. “Die paparazzi volgt me overal! Direct nadat ik de zaal uit kwam na mijn auditie stond deze hele gang vol!” Je had best wel medelijden met hem, ook al zat je er nu zelf ook tussen. “Fúck!” Schreeuwde je keihard. Je hand was klem komen te zitten tussen één van de wielen van je rolstoel. De tranen sprongen in je ogen. “Au, help, help!” Kon je alleen maar schreeuwen. De paparazzi deed niks en maakte alleen maar meer foto’s. Je probeerde je hand los te rukken, maar dat deed alleen nog maar meer pijn. “Help, Taylor!” Huilde je. Vaag kreeg je mee dat Taylor je hand verloste uit het wiel en je voor de tweede keer uit een menigte redde. “Au.” Was het eerste wat je zei toen jullie bij Félicia aankwamen.