12. Going the wrong way

Ik liep door een donkere stad, zonder richting. Ik wilde nergens naartoe, behalve terug.
Da afgelopen anderhalve maand had ik gerend, weg van hem.
Een paar keer had ik gemerkt dat ik zonder het te beseffen was omgedraaid, en terug rende, maar dat gebeurde nu niet meer.
Ik had ook gemerkt dat het moeilijker was als wolf. Een wolf was een dier van instincten, niet iets dat al te veel nadacht. En bovendien konden Jake of Seth ieder moment veranderen, en niemand hoefde dit te weten.
Anderhalve maan lang had ik geen flauw idee gehad waar ik heen kon.
Ik had geschreeuw, gehuild en om me heen geslagen, maar het werd tijd dat ik een oplossing zocht.
Ik betwijfelde of ik mezelf weer met een steen van een klif af kon gooien, en eerlijk gezegd wilde ik het ook niet.
Want hoe slecht en vreselijk dit ook was, het bleef liefde. Iets om voor te leven.
En nu liep ik hier, met een gestolen muntje, op zoek naar een telefooncel. Of ze me even wilden komen ophalen in Redding, California.
En alles wat ik wist te bedenken was dat ik Jason, zoals ik hem was gaan noemen, miste.
Ik staarde de nacht in, op zoek naar die telefooncel die ik al dagen zocht. Het was echt niet normaal hoe weinig telefooncellen er waren in California.
"Meisje, zoek je iets?"
Geschrokken draaide ik me om. Niemand sprak me ooit aan, ze dachten allemaal dat ik een of andere gestoorde zwerfster was, met die takjes in mijn haar en gescheurde kleren.
Maar deze stem, zo zangerig. En die stank die ik langzaam was gaan waarderen...