33. An overbearing red-haired girl, called Deveney

Een klein kwartiertje later, na wat oefeningen gedaan te hebben die voor jou eeuwen leken te duren, mocht je jezelf eindelijk laten zien als Divine. Je glimlachte breed toen de man met de haakneus aankondigde dat jullie de scène na mochten spelen waarin Divine voor het eerst doorheeft wat haar stem aanricht. Dit tot grote teleurstelling van de andere meiden. Zij hadden, in tegenstelling tot jou, geen enkel Divine-boek gelezen. Wat dat betreft had je een enorme voorsprong. En dit was ook nog eens één van jouw lievelingsscènes uit het boek! Het geluk kon je niet op! Jullie kregen een aantal passages voorgelegd die jullie weer één voor één moesten naspelen. Dit verliep allemaal vlekkeloos, naar jouw idee. Met een gerust hart zei je de jury gedag en verliet je de auditieruimte. Alles was prima gegaan en van die rolstoel had je totaal geen last gehad. Het enige probleempje was dat het bij de andere meiden óok zo goed ging. Bij sommigen misschien zelfs wel beter… Maar je liet je vrolijke bui niet verpesten en wachtte tot Félicia je zou komen helpen met je rolstoel. “Daar zit ze.” Hoorde je vanuit de deuropening. Je draaide je hoofd, zodat je met je rechteroor precies alles ongemerkt kon volgen. “Wat een stom kind.” Je herkende de stem van het roodharige meisje. Zij was echt verschrikkelijk goed geweest. “Pff, denkt ze nou echt dat ze door die boeken gelezen te hebben een pluspuntje krijgt? Wat een slijmbal, zeg. De kans is nul komma nul dat zij die rol krijgt.” Je hoorde instemmend gegrinnik en daarna voetstappen die dichterbij kwamen. Snel deed je alsof je niks gehoord had en je draaide je hoofd weer terug. Het groepje meiden kwam aangelopen, met het roodharige meisje voorop. ZE hielden een metertje voor jou stil. Eén van de meisjes zette een ongelooflijk neppe glimlach op. “Je was echt goed! Ik hoop voor je dat je die rol krijgt!” Zei ze aanstellerig, met haar zwarte lokken wapperend. “Dankje, jij ook.” Antwoordde je kortaf. Stelletje meelopers, dacht je erachteraan. De roodharige kwam naast je zitten en stak haar hand uit. “Hi, ik ben Deveney!” Niet begrijpend waar dit goed voor was mompelde je je naam en schudde je Deveneys hand. “Leuke naam.” Zei je om maar iets te zeggen te hebben. “Dankje! Tsja, ik zou het zo leuk vinden om die rol te krijgen! Divine lijkt namelijk zo op Deveney, is het niet geinig?” Jij vond Deveney maar een vage verschijning. “Ja, heel geinig.” Antwoordde je sarcastisch. “Ik sprak nog met Ananda,” ging Deveney ongestoord verder, “ja, Ananda. Dat is die vrouw uit de jury. Mijn ouders en zij kennen elkaar heel goed. Ze vond mijn auditie echt geweldig! Duim voor me!” Zei Deveney arrogant en ze commandeerde haar groepje om weg te gaan. Voodat ze de hoek om was haalde ze haar hand in een felle beweging langs haar hals om te laten weten dat wat haar vriendin net zei allemaal onzin was. En vooral: je bent een waardeloze nietsnut in een rolstoel die toch nooit door zal breken in de showbusiness. Of misschien betekende het ook wel gewoon ‘je gaat eraan’.