32. Only one sentence

De vrouw keek je even wantrouwend aan, maar knikte toen. “Oké, best. Zolang jij denkt alle opdrachten te kunnen uitvoeren.” Opgelucht rolde je jezelf in de richting van het groepje meiden, die jou allemaal vol afschuw aankeken. “Is er iets mis?” Vroeg je sarcastisch. Dat hadden de meiden niet verwacht en ze draaiden gauw hun hoofden van je weg. “Nog twee mensen.” Weerklonk een zware stem door de ruimte. De stem bleek afkomstig te zijn van de donkere man. De arrogante meisjes knikten. Jij vroeg je alleen maar af wat voor soort opdrachten jullie moesten doen en hoe goed de anderen waren. Ze zagen er zo professioneel uit allemaal! Niet aan denken, sprak je jezelf toe. Dat heeft Taylor zó duidelijk gezegd, niet doen, niet doen. Doordat je zo diep in gedachten verzonken was had je niet door dat de twee meiden die verwacht werden allang binnen waren. Je schrok toen de lage stem van de donkere man schreeuwde: “We gaan beginnen!” Hij stond op en liep naar jullie toe. “Allereerst wil ik dat jullie één zinnetje gaan zeggen.” Zei hij. “Eén zinnetje?” Zei een klein meisje met perfect geëpileerde wenkbrauwen, die haar een arrogante uitstraling gaven. “Ja, één zinnetje.” Zei de donkere man weer. “Dat zinnetje moeten jullie steeds herhalen, maar met verschillende emoties. Zeggen wij dat je het zinnetje blij moet zeggen, dan doe je dat. Zeggen wij dat je het zinnetje wanhopig moet zeggen, dan doe je dat. Is dat duidelijk?” Iedereen knikte. “Dan gaan we beginnen met nummer 1017.” De man liep terug en een roodharig meisje stapte naar voren. “Ik wil dat je de zin ‘geef mij koekjes’ een paar keer herhaalt.” Zei de man met de haakneus. Hij had een krakerige stem, die je deed denken aan een deur die niet zo goed meer open en dicht kan. Het meisje deed wat haar voorgedragen werd en alle anderen volgden. Voor je het wist was jij al aan de beurt. “Oké, nummer 1027.” Zei de strenge vrouw. “Jij mag het zinnetje ‘ga weg’ gebruiken.” Je keek afwachtend naar de jury om je opdracht te krijgen. “Boos.” Zei de donkere man. “Ga weg!” Schreeuwde je kwaad. Je balde je vuisten en liet een mondhoek trillen. Misschien kon je zelfs zo ver gaan dat je hoofd rood aanliep. De volgende opdracht volgde: “Verdrietig.” Wat was je nu blij dat je op commando huilen kon. Je dacht aan een treurig moment terug, het moment dat je je oma verloor. Met een gekwetste blik in je ogen en een neptraan over je wang fluisterde je: “Ga weg…” “Prima.” Zei de man met de haakneus. “Verliefd.” Je grinnikte in jezelf en dacht aan Taylor. “Ga, hihi, je alsjeblieft, hihihi, weg.” Giechelde je met een hand een beetje voor je mond en met de andere hand aan een pluk haar draaiend. Dit ging je nog best gemakkelijk af.