# | 13 |

’s Morgens slofte ik uitgeput naar de keuken. Ik plofte neer op mijn stoel en liet mijn hoofd op de tafel vallen.
’Morning sunshine,’ glimlachte mijn moeder. ’Heb je goed geslapen?’ voegde ze daar nog plagend aan toe.
’Heel goed, bedankt voor je hulp deze nacht,’ mompelde ik tegen de tafel.
’Ik dacht dat je misschien alleen wou zijn,’ zei ze, terwijl ze zich terug over het fornuis boog.
’Oh maar ik was niet alleen hoor. De wc en ik hebben een geweldige tijd samen gehad. Echt we hebben een heel speciale band opgebouwd,’ antwoordde ik sarcastisch.
’Ik ben blij om dat te horen.’ Ze draaide zich terug naar me om en toen ik opkeek schonk ze me een stralende glimlach. ’Pannenkoek?’
De geur alleen al deed mijn maag omdraaien. ’Nee dank je. Ik eet van mijn leven niet meer,’ zei ik, terwijl ik de geur probeerde te negeren.
’Ga je vandaag naar Joe?’ vroeg mijn vader die enkele seconden daarna binnenkwam. Hij greep een pannenkoek van tafel en propte hem in zijn mond. Gatver.
’Nee ik denk dat ik een liedje ga schrijven over mijn miserabele bestaan,’ antwoordde ik, met een zucht.
’Altijd een goed idee,’ knikte hij.
En toen begonnen ze te praten over de nieuwe film waar papa in mee ging spelen. Ik luisterde met een half oor en ving iets op van Nicole Kidman en nog een paar andere namen die mij bekend voorkwamen.
’Breng mij maar een paar handtekeningen mee,’ zei ik, toen ik rechtstond. ’Misschien kan ik dan een nieuwe tv kopen.’
‘Ze zullen het graag horen. Zie je mij al gaan. “Hé Nicole. Ik zou graag een handtekening voor mijn dochter hebben. Wel geen met persoonlijke tekst, dat brengt namelijk niets op op Ebay”’
‘Oh die persoonlijk tekst mag wel hoor. Die knip ik er wel af.’

Zuchtend legde ik mijn gitaar weg. Er kwam toch niets zinnig uit. En als ik het zelf niet had gehoord, was het me wel duidelijk geworden door de honden die buiten spontaan begonnen te blaffen zodra ik nog maar een snaar aanraakte.
Ik liep naar mijn bed, nam een klein aanloopje en plofte neer. Niet goed.
’Aiméeeeeee?!’ hoorde ik vaag onderaan de trap. Het klonk alsof het niet de eerste keer was dat ik werd geroepen.
Ik schraapte alle restjes energie bij elkaar en hees me recht van bed. Kut, hoe ging ik nu nog beneden komen?
’Aimée?! Joe is hier over 5 minuten!’ Ditmaal klonk het alsof mijn moeder wat dichterbij was.
Ik knipperde even met mijn ogen en staarde ingespannen naar mijn deur. Langzaam begon er een lichtje te branden. Joe. Ja goed Joe! Hier. 5.. 5 minuten?!