20-testosteron in the air

Roselynn Pov.

En waar was ik nu terechtgekomen? Mijn handen grepen gras vast. Gras, geen kamer niet meer. Dat was al goed. Maar niet het veld waar "Demeter" me had aangesproken. Demeter. Was het echt Demeter? En was ik het nu? Was dit geen droom? Ik ging veilig wakker worden in mijn bed, zei ik tegen mezelf. Dit alles is niet echt, dat kan niet. 'Hey.' Een jongen met warrig blond haar en een wat gedesoriënteerde blik keek me aan. 'Kan jij me misschien vertellen waar ik ben?' Hij had een Australisch accent en een lichtgebruinde huid. De typische beachboy, eigenlijk en zo zagen zijn kleren er ook wel uit. 'Ik-nee.' 'Ene Poseidon kwam me halen en hij zei dat hij zoiets was als god van de zee en het water.' 'Demeter.' kon ik alleen maar uitbrengen. 'Aha. Dus horen we elkaar te zien.' Hij lachte zijn parelwitte tanden bloot. 'Dus pak aan.' Hij stak zijn hand uit en trok me recht. Zijn ogen waren groenblauw, de kleur van de oceaan. 'Jake.' hij schudde mijn hand, die hij nog niet had losgelaten. 'Roselynn.' hij glimlachte. De rest gebeurde zo snel..

De ene moment zat Jake grijnzend naar me te kijken, en het andere moment vloog er een schoen -ja, ik meen het, een snéaker- tegen zijn achterhoofd. En na duidelijker kijken had die zelf witte vleugeltjes. 'Godver-' Jake, de surfjongen, draaide zich om en wrijfde met zijn hand over zijn achterhoofd, waar de schoen was terechtgekomen. Ik wilde hem wel helpen, maar ik bleef naar de schoen kijken. Een groepje mensen kwam naar ons gelopen, waarschijnlijk achter de schoen. Er waren twee meisjes van ongeveer mijn leeftijd bij; de ene blond en de andere bruin. Ook twee jongens van twee jaar ouder? Die allebei donkerblond haar hadden. Ook een jongen en meisje van in de twintig. 'Sorry!' zei het blondharig meisje en keek hem ongerust aan. Jake leek te willen uitvliegen, tot hij haar hoorde. 'Ik- oo. Is die schoen van jou?' 'Nee, van mij.' een van de jongens met het donkerblonde haar en grijnsde naar hem. 'Wel?' Jake keek hem kwaad aan en vouwde zijn armen om elkaar. 'Wel, wat?' De donkerblonde jongen keek hem met geamuseerde ogen aan. 'O, ik ben William. Hallo.' en hij schudde zijn hand, die Jake vol afschuw terugtrok. 'Dat bedòel ik niet.' 'O. Wel, dat zijn Gill, Felicia, Nicolas, Kenneth en Sara.' 'Dat ook niet.' William haalde zijn schouders op; 'Wees dan eens wat duidelijker.' 'Jij gooit een schoen in MIJN gezicht en zegt niet eens sorry! Weet je niet wie ik bén? Jake Barn.' 'Nope.' Ik wist niet waarom William zo rustig bleef, Jake leek zo kwaad. 'Engels?' Jake trok zijn neus op. William knikte en Jake zei: 'Ik begrijp het al..' Het blondje meisje maakte een afkeurend geluid, en William lachte naar haar. 'Wie ben jij?' vroeg de oudste vrouw, ach ze was ook nog maar in de twintig, aan me. 'Roselynn.' zei ik zo vriendelijk mogelijk. 'Hoi Roselynn.' zei ze terug met een knipoog. 'Tja, van Australiërs moet je het ook niet hebben.' zuchtte William terug als een steek onder water, en draaide zich om. Nu kwam Jake in de aanval tot.. 'He, jongens, chill.' de gast van in de twintig kwam ertussen. 'Laten we hier de weg vinden en waarom we hier zijn, niet?' en daar was iedereen het wel mee eens.