19-Escape

'Wat doè ik hier en waar ben ik?' vroeg ik zacht aan de groep mensen voor me. Mijn gitaar ging nog steeds op mijn rug en de twee kilometer die ik gelopen had, voelde ik zowel in mijn voeten als in mijn rug. De groep draaide zich naar me om. 'Heeft hij je niets gezegd?' 'Jawel, maar het sloeg nergens op.' De andere jongen begon te lachen. 'En deze schoenen vliegen van zichzelf, of wat?' gniffelde hij. Een kleine glimlach sierde mijn gezicht, ik voelde gewoon al dat wij vrienden zouden worden. De twee jongste meisjes die bij hen stonden waren beide erg knap, maar mijn blik viel toch vooral op het meisje dat iets over Athena had gezegd.
'Mijn naam is Nicolas.' mompelde ik. De rest zei hun namen nog eens en sprak dan verder over waar ze moesten zijn en hoe ze er moesten komen.
'Uhm,' zei ik zacht en iedereen keek me aan. Nerveus ging ik verder: 'Iets verderop is een deur naar de tuin, maar ik hoorde jullie stemmen en ben hierheen gekomen.' Ik keek in vijf paar glunderende ogen. 'Kom op! Waar wachten we nog op?!' riep William. 'Ik wil weg hier, hoe hard het hier ook mag glimmen!'