95. Het kruisverhoor.

Kleddernat wandelde ik verder naar de woonkamer. Ik hoorde dat de tv speelde, mijn ouders zouden dus daar al zitten. ik deed de deur open en inderdaad, mijn ouders zaten al voor de tv. Ze draaiden hun hoofd naar me toen ik binnen kwam. “ Dag, meisje, en hoe gaat het?” vroeg mijn moeder meteen. “ Wel, redelijk…” mompelde ik. “ Ik heb nog eten voor je in de microgolf staan. Omdat ik zeker weet dat je nog niet gegeten hebt?” zei mijn moeder en ze keek me doordringend aan. “ Nee, ik heb nog niet gegeten.” Zei ik terwijl ik mijn rugzak tegen de muur naast de kast neerzette.

Mama stond recht uit de zetel en wandelde met me mee naar de keuken. Toen ik in de keuken was wandelde ik naar de koelkast en nam een blikje cola uit de koelkast, maakte die open en ging gaan zitten aan de keukentafel. Ondertussen warmde mama mijn eten op. “ Wat heeft Friedolien nu?” vroeg ze. ik slikte snel mijn cola door en begon te vertellen over haar gescheurde ligamenten in haar knie en voet en over haar knieschijf die uit de kom was. Terwijl ik het vertelde stond mijn moeder pijnlijke gezichtsgrimassen te trekken. “ Hoe heeft ze dat gedaan?” vroeg ze ongeloofwaardig terwijl ze mijn bord met eten voor mijn neus zette.” Domweg.” Zei ik. Mama keek me raar aan. “ Ze gooide haar knotsen in de lucht, deed een overslag. Haar ene knots kwam te snel naar beneden en hij viel op de grond, net op de plaats waar ze haar voet neerzette. As gevolg heeft ze met haar volle gewicht haar been over gedraaid in een totaal verkeerde beweging. Ik heb het niet zien gebeuren maar het beeld moet verschrikkelijk geweest zijn.” Zei ik terwijl ik met mijn vork in mijn aardappelen prikte. “ Arm meisje.” Zei mama terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg en naar de keukenvloer staarde. Ik knikte : “ En dat moet juist nu gebeuren. Net nu we naar Beijing mogen.” Sip prikte ik wat vlees op mijn vork. “ Dat zal wel allemaal terug goed komen, Maaike. Nu geen zorgen om maken. Jullie zullen samen op de Olympische Spelen staan. Let op mijn woorden.” Probeerde mama me op te vrolijken. “ Ik hoop het.” Zuchtte ik en ik staarde naar mijn eten.


Ondertussen was mama voor me komen zitten aan de tafel. Ik nam nog een slok van mijn cola toen mama haar keel schraapte. “ En hoe zit het met jou en Bill?” vroeg ze. Ik proestte bijna mijn cola terug uit. Gelukkig kon ik nog net op tijd alles inslikken. “ Hoe bedoel je?” vroeg ik schijnheilig. “ Wat ik bedoel?” zei ze “ Jullie doen zo veel samen, jij bent veel daar. Ze gaan mee met jullie naar het turnen… Zit er iets achter?” vroeg ze nieuwsgierig. “ Wat zou er achter moeten zitten?” kaatste ik paniekerig haar vraag terug. “ Ik weet niet, misschien dat je een beetje verliefd bent op hem, of misschien is hij al je vriendje?” zei ze. Ik zag in haar ogen dat ze het leuk vond om me zo op stang te jagen. “ Er is niks tussen ik en Bill dan vriendschap mama.” Loog ik. “ Maar Tom en Friedolien zijn wel een koppel?” ging ze verder met haar kruisverhoor. “ Ja, die zijn wel een koppel. Waarom al die vragen?” ging ik verder. “ Waarom? Omdat ik je zo af en toe al eens op het nieuws heb gezien sinds je met die Bill omgaat.” En ze keek me doordringend aan. Ik haalde mijn schouders op. “ Ja mama, dat heb je nu eenmaal als je met beroemdere mensen omgaat.” Mama knikte. “ Ik dacht dat er iets was tussen jullie.” Mijn hart ging als een razende tekeer. Ik hoopte dat ze niets gezien had van ons gezoen tot nu toe. Ik wilde nog niet dat ze het wisten, ik wilde het nog even voor ons houden. Tom wist het nu wel al, dus Friedolien zou het morgen ook al weten. Niet dat het erg was, maar ja. “ Heb je genoeg.” Vroeg mama toen ze zag dat ik mijn bestek neerlegde. Ik knikte. Mama nam het bord van voor mijn neus en gooide de restjes weg. “ Morgen ga ik niet trainen. Bill komt me morgenochtend halen en dan gaan we naar het ziekenhuis voor Frie.” Zei ik. Mama keek me aan terwijl ze de vaatwas opende. “ Ga je heel de dag in het ziekenhuis zitten?” vroeg ze ongeloofwaardig. Ik knikte. Mama schudde met haar hoofd. “ Dus je eet niet thuis morgen middag en avond?” mama kende mij al. “ Inderdaad.” Mompelde ik. “ Zorg maar dat je een kaartje koopt voor haar.” Zei ze met een klein glimlachje op haar gezicht. “ Was ik al van plan mama, En ik zal er jullie naam ook opzetten.” Glimlachte ik en ik stond recht en gaf mijn moeder een knuffel.