31. Auditie

“Succes.” Félicia gaf je een klopje op je rug en deed de deur voor je open. Dit was het moment, dacht je. Nu moest je echt een goede indruk maken, het was je binnenkomst, je allereerste indruk. Je haalde even diep adem en rolde toen je rolstoel naar binnen.
Je schrok van de plotselinge grootte van de ruimte. De auditieruimte was zelfs groter dan een klaslokaal bij jou op school. Op de grond was een bruinige parketvloer ingelegd en de muren waren bedekt met immense spiegels (ja, zelfs de spiegels zijn er immens). Je zag hoe jijzelf de ruimte binnenrolde met je rolstoeltje. Je gezicht was lijkbleek. Je sloot je ogen even. Rustig maar, zei je kalmerend in je gedachten. Je bent niet meer jezelf, je bent Divine. Vanaf nu. Je opende je ogen weer en zette een stralende glimlach op naar de jury. Drie mensen zaten je vanachter een brede tafel aan te gapen. Je zag een tengere vrouw met een brilletje op, ze oogde serieus, maar streng. Rechts van de vrouw zat een donkere man met een pet op zijn hoofd en helemaal aan de rechterkant een man met zwartgrijs haar en een haakneus. Ze keken je belangstellend aan. Oh ja, je moest wat uitleg geven over je rolstoel. En misschien moest je je ook wel voorstellen? “Moet ik me even voorstellen?” Vroeg je beleefd aan het drietal. “Nee.” Blafte de tengere vrouw. “We hebben alles op papier. Welk nummer heb je?” “Nummer 1027.” Zei je. Je kon het de vrouw niet kwalijk nemen dat ze je zo afblafte. Ze zat hier natuurlijk al een tijdje. En al die audities die ze bij moest wonen… Pas nu zag je andere meisjes in de ruimte staan. Een stuk of zeven meiden, die vrijwel allemaal arrogant met hun handen in hun zij stonden te wachten. “Ben ik te laat?” Piepte je. “Nee, ga daar maar bij staan.” Zei de vrouw kortaf. Ze keek je even onderzoekend aan. “Wacht, wat is er met je aan de hand? Je zit in een rolstoel?” Je rolde onopmerkbaar met je ogen. Nee, echt waar? Zat je in een rolstoel? “Lang verhaal.” Zei je. “Maar ik kan zo prima meedoen hoor.”