10. Right and wrong

De aansteker gleed uit mijn vingers, en kwam met een zachte plof op de grond terecht.
Leefde hij nog?
Shit, had ik weer.
Een mens die door een vamp was gebeten was niet te redden. Tenminste, niet als je zelf geen bloedzuiger was. Jake had me ooit een iets verteld over hoe de Gedachtenlezer besmet bloed uit Swan had gezogen.
Maar ik was geen vamp, en degene achter me kon ik niet laten leven. Als hij zou veranderen in zo'n bloedzuigend monster zou ik hem alsnog moeten afmaken. Beter dus als hij hier en nu stierf, als mens, en niet als monster.
Zo dacht ik er altijd over. Daar had ik ook altijd naar gehandeld. Het slachtoffer op de brandstapel van het monster gooien.
Maar ineens leek het monsterlijk. Ineens leek het moord, op een van de vreselijkste manieren mogelijk.
Achter me was het gekreun van de jongen toegenomen tot een langgerekte schreeuw, die door merg en been ging.
Dit kon toch nooit goed zijn? Wat had hij me ooit misdaan? Hij was gebeten, maar dat was toch niet zijn schuld? Het was toch ook niet mijn schuld dat ik een weerwolf was?
Maar ik was er wel voor gestraft. Ik was veroordeeld tot een leven van pijn en verraad. Verraad door degenen die ik vertrouwde.
Maar, nu ik hier zo stond voelde het allemaal zo ver weg. Dat deed het nooit, de pijn sneed altijd als een mes door me heen als ik hierover nadacht, maar nu was het hooguit irritant.
Wat was hier aan de hand?
Ik zuchtte en raapte de aansteker op. Waarschijnlijk kwam ik er toch nooit achter.
Onzeker draaide ik me om.
Ja, eindelijk!
Nee, nee, alsjeblieft niet.