30. I am Divine

Félicia had blijkbaar om de hoek staan wachten, want precies op tijd kwam ze weer tevoorschijn. Félicia zelf bevestigde jouw vermoedens: “Lebber.” Zei ze, met haar wenkbrauwen wiebelend. Zogenaamd kwaad sloeg je haar. “Jij vieze gluurder!” Félicia grinnikte. “Jullie zijn echt heel schattig, ik kan het gewoon niet laten even naar jullie te kijken van een afstandje.” Je kreeg een rode blos op je wangen. Misschien moest je eens tellen hoe vaak je deze dag al niet in verlegenheid was gebracht. Je spoelde het bandje van je geheugen even terug en wist dat dat teveel was om te tellen. “Ha-ha.” Bromde je ietwat chagrijnig. Dat was alleen niet Félicia’s schuld. Als je zenuwachtig was kon je stemming zo opeens helemaal omslaan. Dat was net verdrietig en nu werd je een beetje een brompot. “Kom,” zei Félicia, die de toon in je stem niet had opgemerkt, “we gaan naar de auditieruimte. Het is tien voor vier.” De brompot verdween en de paniekerige jij kwam weer naar boven. Terwijl Félicia je door de gangen rolde, sloot je je ogen en kroop alvast in de rol van Divine. Je had een bepaalde eigen manier van acteren ontwikkeld. Net voordat je een toneelstuk moest opvoeren leefde je je alvast helemaal in in je rol. Dat tot ergernis van anderen, maar het hielp. Het was zelfs zo erg dat je, toen je eens de rol van Patty Simcox moest spelen in de schoolmusical Grease, je ’s middags thuis je eten op at als Patty, op de fiets stapte als Patty en aankwam bij het theater als Patty. Onderweg had je mensen die je niet kende met een overdreven glimlach begroet, die aan een cheerleader liet denken. Iedereen, en vooral jijzelf, moest geloven dat jij Patty was.
Met de kalmerende geluiden van de rolstoelwielen onder je, beeldde je je in dat je Divine was: een meisje met een stem zo helder en puur, dat de mensen om haar heen ervan in slaap vallen…