Hoofdstuk 20

Waarom keek hij opeens zo geschrokken?
Waarom roept hij de hele tijd vragen op bij mij?

Langzaam zak ik weg in een droom.

Harry, Harry wacht! Wat ben je van plan.
Ik ga Draco vermoorden! Hij is trouw aan hem, hij wil jou vermoorden!
Nee! wat dan nog. ook al zou hij dat doen, doe hem alsjeblieft niets.
hij is belangrijk voor mij, begrijp dat.
Hoe kun je zo iemand ver......
de droom vervaagde, het beeld vervormde.
plots stond hij weer voor me. de heer van het duister.
een afschuwelijke lach was te horen.
"ik krijg je wel, ik ga je echt te pakken krijgen."klonk er tussen het gelach door.
de rillingen liepen over mijn rug toen dat begon. dit was een slecht omen.
"Je kan niet ontsnappen, net als je moeder, ik zal jullie pijn laten leiden, zoals niemand ooit heeft gevoeld.
ik zal regeren, het duister zal overheersen! de bronnen van het licht zullen sterven. wacht voor het moment, het zal snel komen, Sarah."
dit was echt niet goed, is hij een psychopaat of zoiets, waarom moet ik dood. tot een tijdje geleden wist ik niet eens dat magie echt bestond.

Na dat schrok ik wakker, dit was de zoveelste boodschap.
dit moest stoppen.
ik stond op en keek om me heen. Onyx en Lydia waren aan he slapen.
het was donker en de maan wierp een beetje licht door de kamer. het was diep in de nacht.
ik was vroeg in slaap gevallen, met mijn kleren aan.
zachtjes zonder iemand te wekken sloop ik de kamer uit.
de traptreden kraakten. niemand werd wakker.
ik liep verder en liep de gang op.
ik ga een hoek om en bots tegen iemand op.
vlak voordat ik de grond bereik heeft die persoon me vast.
mijn ogen had ik gesloten.
voorzichtig opende mijn ogen, bang om Sneep te zien.
Daar stond Draco, hij keek me heel verbaast aan.
zijn grijze ogen staarde mij aan, mijn adem stokte in mijn keel.