# | 12 |

Thuis aangekomen liet ik me op bed vallen. Ik greep naar mijn buik en kreunde zachtjes. Als ik nu zou bewegen zou alles eruit komen. Ook die laatste hotdog die ik nog had gegeten. Stomme Lies. Stomme Kevin. Één klein kusje, eentje maar. Dat was alle wat ik wou. Geen voedseloverlast door chronische stress.
’Aimée?’ De deur ging langzaam open en mijn vader verscheen in de deuropening.
Ik hief langzaam mijn hoofd op, geen seconde daarna gaf ik het terug op en voelde met een dreun het kussen tegen mijn achterhoofd.
’Kom je eten? Je moeder heeft spaghetti gemaakt,’ zei hij. Toen ik niet antwoordde liep hij naar mijn bed. ’Aiméé?’
Weer kreunde ik zachtjes.
Spaghetti. Spaghetti?! Ooh ik kreeg Lies en Kevin nog wel.
’Aimée schat, gaat het?’ vroeg mijn vader nu bezorgd.
’Ik ga dood,’ zei ik overbodig.
’Je ziet nogal bleek. Wacht ik ga je moeder halen.’ Hij stond op en snel greep ik zijn pols. Dat ik dat nog kon.
’Nee. Ik ga dood.’
‘Misschien moet je maar wat slapen? stelde hij voor.
Ik knikt zachtjes en ging wat verliggen.
’Tot morgen.’ Hij knipte het licht uit en sloot de deur zachtjes achter zich.
’Als ik het overleef,’ mompelde ik nog zachtjes.
De hele nacht kon ik niets anders doen dan woelen. Het eten lag zwáár op mijn maag. En om stipt 4:13 was ik verlost. Daarom voelde ik me nog niet minder slecht. Ik voelde me nog slechter. Ik hoorde mijn ouders zachtjes praten op hun kamer, maar ze kwamen niet naar me toe. Ik kon hen geen ongelijk geven. Wie wilt zijn of haar tienerdochter lijkbleek op de grond in badkamer zien zitten. Reken daar nog maar bij dat ze om de twee seconden boven de wc-pot hangt en je hebt een geweldig herinnering voor de kleinkinderen.
Eeeen daar ging ik weer.
Vervloek Lies en Kevin.