Hoofdstuk 3

Ik open mijn ogen en schrik wanneer ik merk dat er al weer licht door de schuur danst. Zij ligt nog steeds te slapen op het deken. Voorzichtig haal ik mijn mobiel uit m'n zak en kijk hoe laat het is. Verdorie, te laat voor school. Ik zet het volume zo stil mogelijk en bel naar de directrice om me ziek te melden. Vervolgens druk ik op sneltoets 1 en wacht ongeduldig tot ik opnieuw het belsignaal hoor.
"Heej Saar, wat is er?"
"Mam, je moet nu onmiddellijk naar de Beekmanhoeve komen."
"Liefje, er is toch-"
"Mam, maak je geen zorgen," breek ik haar af "maar zorg dat je hier zo snel mogelijk bent."
Wanneer ik afhaak, zie ik twee oogjes die me aan staren.
"Goeiemorgen liefje" probeer ik zacht.
Een kleine glimlach verschijnt op haar mond en heel traag komt ze rechtop zitten. Ze kijkt even rond zich en wijst naar de fruitschaal terwijl ze me vragend aankijkt.
"Tuurlijk, ga je gang." biedt ik aan.
Zonder te twijfelen gaat ze de schaal halen en zet die tussen ons in, wanneer ze zelf een stuk fruit gekozen heeft, schuift ze de schaal met enkel nog een sinaasappel en een nectarine naar me toe. Een nieuwe golf van verukking overkomt haar wanneer ze haar tanden in de nectarine zet. Het sap loopt langs haar kin en even kijkt ze verbaasd. Ik moet een lachje onderdrukken, maar wanneer ze een trekje om mijn mond ziet, laat ze zelf al haar tanden zien met een stralende lach en gebruikt ze haar hele arm om haar kin af te vegen. Terwijl ze met muizenhapjes verder eet, probeer ik haar uit te lachen dat er straks nog iemand komt.
"... je hoeft helemaal geen schrik te hebben, ze doet je geen kwaad. Net als ik. Begrijp je dat?" vraag ik een beetje vertwijfeld.
Opnieuw komt ze dicht bij me aangekropen en neemt mijn arm om die vervolgens om haar te slaan. Ze vleit haar hoofd op mijn schouder en begint zachtjes te wiegen. Ik hoor een auto naderen, en duw haar een beetje dichter tegen me aan. Ik begin het liedje van gisteren te neuriën. Wanneer de schuurdeur open gaat, geeft ze geen kik.
"Hallo mama" zeg ik, op een zo normaal mogelijke manier. Ik wil niet dat ze schrikt en we terug bij af zijn. Mijn moeder lijkt onmiddellijk in de gaten te hebben dat dit geen normaal meisje is. Ze hurkt, zodat ze op haar ooghoogte zit en vraagt zachtjes
"Hé hallo, en wie ben jij?"
Het meisje kruipt een beetje angstig achter mijn rug. Ik wenk mijn moeder om dichter te komen en wanneer ze pal voor me zit doe ik haar stoppen. Ik geef haar een kusje op de wang om het meisje te laten merken dat ik haar ken, dat ze geen schrik hoeft te hebben. Voorzichtig piept ze van boven mijn schouders. Ze lijkt even te aarzelen, maar gaat dan naar mijn moeder toe. Zacht duwt ze op haar schouders zodat ook mijn moeder komt te zitten. Ze gaat mijn gitaar halen en komt tussen ons inzitten, waarop ze zachtjes begint te spelen.
"Heb je haar leer spelen?" vraagt mijn moeder verbaasd.
"Nee, ik speelde, zij speelde na." antwoord ik.
"Kan ze praten? Hoe lang ben je hier al? Weet je of-"
"Mam, nu geen kruisverhoor asjeblieft. Ik moet iets verzinnen om haar mee naar buiten te krijgen. Help me."