Hoofdstuk 2

klingklong! klonk de bel ban Burky bar, onze vertrouwde hangplek. OMG! wat had ik het hier gemist. Na een lange dag vol zeurende leraren die zeiden dat we er weer met volle moed tegenaan moesten gaan, was ik uitgeput en echt toe aan een blue curaçao en een vlotte babbel met een leuke jongen. En zoals gewoonlijk gingen we in de clubseats in de hoek zitten, waar we al honderden uren doorgebracht hadden. "Tyson!", gilde Alison naar haar vriendje. Ze had hem 6 weken niet gezien omdat ze in een duur kuuroord in florida had gezeten. Ze had hem waarschijnlijk qua liefde niet gemist. Ze had zo te horen genoeg 'vervangers'gehad. Tyson kwam stoer aanlopen. Hij had een verwassen T-shirt aan en een verleten broek aan die gedragen werd zoals het hoorde; half afgezakt. Aan zijn voeten droeg hij afgestrapte designer schoenen van gucci. Stijf van trots sloeg Alison haar armen om Tyson heen. Hij glimlachte zijn gladde lach en onder het zoenen keek hij het meisje dat achter de bar stond verlekkerd aan. Ik snap niet dat Alison zulke dingen niet opmerkte, nouja, misschien deed ze dat wel maar probeerde ze reputatie alleen hoog te houden. Wie wilde nou geen erfgenaam van president Lincoln aan haar arm dragen? Tyson zakte naast me neer op de roodleren bank. "Hey schoonheid, lang niet gezien!" sprak hij met een verleidelijke stem. "hoi..."zei ik ongeïnteresseert. Ik had tyson nooit gemogen. "Doe eens wat aardiger tegen mijn teddybeertje!"zei Allison met een grinnik in haar stem. Iedereen lachte mee. Sam en Jill zaten er ook bij. Ze zaten met elkaar te flikflooien en af en toe gooide ze een glaasje Vodka achterover. "Wat heb ik je zachte lippen gemist. Vooral die nasmaak van bourgoi wijn. In Canada hebben ze geen smaak daar drinken ze alleen goedkope huiswijn." zei Tyson met een trotse glimlach. "Moet ik dit als compliment opvangen?"zei, Alison licht verontwaardigd. "Wat jij wil honey... Wat jij wil" zei tyson voordat hij haar weer zoende. Ik haatte het als iedereen iemand had en ik tussen de stelletjes de verantwoordelijke piet leek. Waarom kon ik nooit leuke vriendjes krijgen? De meeste jongens waar ik mee gedate had waren alleen uit op Alison. "Waar is Noah? Hij zou toch ook komen?", probeerde ik het geslurp van het gekus te onderbreken. Noah was een lieve jongen maar die verpest was door de invloed van Tyson. Sinds ze beste vrienden waren en tevens de Quarterbacks van het rugby team, was Noah in een wip veranderd. Ik had hem leuk gevonden maar dat was over gegaan toen hij een snob geworden was. Hij vond mij nu leuk maar dat negeerde ik een beetje. Ik had genoeg van die oppervlakkige personen. Jill trok zich van Sam af om kort antwoord te geven;"School". "nablijven".Nou dat schoot ook erg op. "Kun jij niet iets te drinken halen voor mijlekkertje?"vroeg Sam. Hij kreeg en dreun op zijn hoofd van Jill. "Vodka....Malibu..."zei Sam snel voordat hij weer gezoend zou worden. Ik liep verbitterd naar de bar toe. Waarom moest IK altijd degene zijn die alles moest doen? Alleen omdat ik me niet vast kon klemmen aan aan jongen? Met een gefronsd gezicht ging ik op de fout geruite barkruk zitten. "Hey Alex! Heb je een borreltje nodig? Je kijkt zo boos!", zei de dikke, bebaarde barman die Ben heette. "Nja, ik ben een beetje depri, jeweetwel, de eerste schooldag enzo." "Dat snap ik meis! Ik weet nog dat toen ik in de 2e van High School zat......", ben kennende werd dit een van zijn avonturen die hij meegemaakt had. Hij vertelde ook vaak over James, zijn Harly Davidson. "Je bent er niet helemaal met je koppie bij he? Hier, neem maar een Gin Tonic die krijg je van het huis." Hij bulderde van het lachen. Waarom wist ik niet maar dat soort trekjes had hij wel vaker. Ik glimlachte en bedankte hem. Ik nam het dienblad van de bar en wilde teruglopen. Ik hoorde de bel weer klingelen. Dat zal Noah wel zijn....dacht ik. Waarom waren die dienbladen altijd zo glad? Dat had ik beter niet kunnen denken want voor ik het wist voellde ik iemand tegen mijn rug lopen en viel ik voorover op de grond. Het glas sprong in duizenden stukjes en mijn nieuwe D&G shirtje zat onder de Malibu. "Kun jij niet uitkijken lul!"schreeuwde ik gefrustreerd. "Het spijt me heel erg! laat me je helpen..."sprak een heldere stem die klonk alsof de mooiste symfoniën door de ruimte, in mijn oor galmden....