002

Zuchtend liep ik de school uit. bedroefd keek ik me twee vriendinnen aan, die keken me op dezelfde manier aan. Alle wisten we wat dit betekende: ik werd van school gestuurd! Ik ging het ook niet proberen tegen te houden, me ouders zouden toch niet luisteren. Ze zijn al lang blij dat ik wegga en zij nu het huis voor hun zelf hebben voor dingen die ik niet eens wil weten.
Ik schrok op uit mijn gedachten. Ik keek opzij en zag dat ze me verwachtingsvol aankeken. 'urhh sorry wat zeiden jullie?' Grace was zachtjes aan het grinniken. ' of je ons gaat missen natuurlijk oen' verontwaardigd keek ik Jill aan die deze vraag aan me vroeg. 'Tuurlijk ga ik jullie schatjes missen, jullie zijn mijn alles!'. Jill keek Grace op een manier aan die ik eng vond. precies op dat moment werd ik door die twee besprongen en begonnen ze me te knuffelen. Ik betrapte me er zelf op dat ik zachtjes aan het huilen was. Achter me hoorde ik de toeter. op dat moment wenste ik dat ik doof was, zodat ik het geluid niet hoefde te horen van de toeter en van het gehuil van mijn twee vriendinnen.
Ik maakte me los uit hun omhelzing en draaide me om. Langzaam begon ik te lopen, mijn hoofd hangend. Maar toen schoot er iets door mijn hoofd: 'When life shows you hundred reasons to cry,just show life you have thousand reasons to smile' Ik prevelde het zachtjes, ik stopte met lopen en draaide me om En riep het hard naar mijn 2 vriendinnen. Verbaast keken ze me aan. Grace kreeg het als eerste door, ik zou niet opgeven ik zou vechten om weer bij hun te kunnen komen! Toen draaide ik me weer om, om deze keer niet meer om te kijken. Langzaam stapte ik de auto ik met mijn hoofd hoog. ze krijgen me nooit klein bedacht ik in mezelf. Langzaam begon de auto te rijden, hij maakte al snel vaart. voor de laatste keer keek ik achterom en zag 2 kleine stipjes.