Chapter 47. The past follows you your whole life

Faiths pov:

Vroeger was alles mooier. Papa, mama en ik hadden veel pret. We gingen vaak weg, maar nooit naar pretparken en dierentuinen. We gingen picknicken. Daar hield ik het meest van, met z'n allen in het park zitten, op het rood geblokte kleed. Ik hielp mam altijd met het smeren van de broodjes. Witte bolletjes, meestal belegt met ham of kaas. Maar ik wilde niets anders dan bolletjes met hagelslag. Ik hield van hagelslag, ik gooide het overal op. Papa noemde mij zijn chocolamonster. Toen we weer een keer in het park zaten was ik aan het frisbeeën met papa. Opeens werd het helemaal zwart voor mijn ogen. Beelden van een man verschenen op mijn netvlies. Hij was kaal en had zijn lichaam verborgen in een lange zwarte mantel. Zijn ogen waren bloedrood en hij had lange, magere vingers met klauwachtige nagels. Zijn ogen bleven door mij heen staren. 'Ik zal ervoor zorgen dat je van binnenuit sterft,' had hij met een grijns gezegd. Daarna was hij hard gaan lachen. En vreselijke lach die door merg en been ging. Zodra ik mijn ogen weer open deed keken papa en mama mij verschrikt aan. Papa tilde me in de auto en mama belde in paniek naar het ziekenhuis. Toen ik door het raam naar buiten keek zag ik waarom. In het raam zag ik mijn spiegelbeeld. Alles was hetzelfde als toen ik die ochtend in de spiegel keek. Mijn zwarte haren waren in een mooie vlecht naar achter gebonden en mijn kleine neus zat nog steeds op mijn hoofd. Maar mijn ogen... Ze waren niet langer meer grijs maar felgroen. Papa reed zo snel als hij kon naar het ziekenhuis. Daar konden ze niet verklaren wat er was gebeurt. Mijn ogen waren gewoon van kleur verandert, dat was alles. De dag erna had oom Franklin zelfmoord gepleegd. Papa was er stuk van. Hij had een brief achtergelaten. Daarin stond dat ik bezeten was. Volgens hem zouden mijn ouders me moeten doden. Papa en mama dachten dat hij "mentaal niet meer gezond was" en lieten het daarbij. Een week erna overleden ook de vrouw en kinderen van oom Franklin. Ze waren op gruwelijke wijze om het leven gekomen, maar mama weigerde mij te vertellen hoe. 'Het is beter als je het niet weet,' zei ze. De week daarop overleden ook mijn andere ooms, tantes, neven en nichten. Sommigen werden vermoord, anderen pleegden zelfmoord en nog anderen hadden gewoon een ongeluk. Mama begon zich vreemd te gedragen. De man met de rode ogen begon vaker tegen me te praten. 'Ik ga je helemaal stuk maken. Ik zal ervoor zorgen dat je niet meer wilt leven.' Dat waren dingen die hij zei. Na drie maanden was bijna onze hele familie dood. Alleen wij waren nog over. Mama begon zich vreemd te gedragen. 'Ik zal iedereen doden van wie je houd,' zei de man na vijf maanden. Ik hield dit angstvallig voor papa en mama verborgen. Ze zouden me waarschijnlijk gestoord vinden. Na zes maanden wilde papa er tussenuit, om alles te kunnen verwerken. We gingen naar een mooi hotel aan het strand en vlakbij een park. Toen we de lobby inliepen ging het mis. Ik vroeg papa of ik snoep mocht halen bij het snoepwinkeltje. Plotseling trok mama een pistool en richtte die op mij. Mensen waren op de grond gaan liggen en begonnen te schreeuwen. 'Ik heb het je altijd al gezegd! Zij is het ongeluk!' schreeuwde mama terwijl ze naar mij wees. 'Mevrouw, doe rustig en leg die revolver neer,' zei een man. 'Hou je kop!' gilde mijn moeder en ze richt haar pistool op hem. Er klonk een knal en de man viel neer op de grond. Bloed stroomde uit zijn hoofd en zijn ogen waren leeg. 'Ga uit de weg, ik wil je niet kwijtraken,' zei mama smekend tegen papa. 'Maar dat kínd moet gewoon dood!' ik keek papa met angstige ogen aan. Toen richtte mama haar pistool op mij. Er klonk een knal, een knal die voor eeuwig in mijn hoofd zal blijven zitten