*39

“Je vader is…” Begon de dokter maar ik onderbrak hem. “Dood.” Zei ik en de dokter keek me verbaasd aan. “Dat klopt.” Zei hij zacht en hij keek me medelevend aan. “Mag ik naar hem toe?” Vroeg ik terwijl een traan uit mijn ogen ontsnapte. De dokter stapte opzij en gebaarde dat ik naar binnen mocht gaan. Ik liep naar papa zijn bed toe en bekeek hem. De wonden op zijn gezicht waren schoon gemaakt zodat het er niet zo eng uit zag. “Papa, wat moet ik nou zonder jou? Ik heb nu helemaal niemand meer. Waar moet ik nou heen?” Snikte ik en ik voelde een hand op mijn schouder. Ik draaide me om en zag Elena staan. “Lieverd, je kan altijd bij ons terecht.” Zei Elena en ze schonk me een glimlach. “Dat is heel lief van je.” Zei ik met een zwakke glimlach. Ik draaide me weer om naar papa en keek naar hem. Hij zag er zo vredig uit. Ik had niet verwacht dat dat kon na wat er met hem gebeurd was. Ik vraag me alleen nog wel steeds af wat er gebeurd is. “Ik laat je wel even alleen met je vader, maar we moeten zo wel gaan Christine. We moeten nog van alles regelen voor je eh.. je weet wel.” Zei Elena. Ik knikte naar haar en bleef naar papa kijken. Ik pakte zijn hand vast en kneep erin. “Ik wil je niet achter laten papa. Waarom moest je nou dood gaan? Waarom?” Snikte ik en ik liet mijn hoofd zakken. Ik kan dit niet aan, ik kan toch niet zonder papa leven? Ik heb gewoon niemand waar ik terecht kan. Ja ik kan naar de Blacks, maar wat moet ik daar? Ik heb ruzie met Jacob! Ineens hoorde ik een hoop geluid op de gang. Een paar seconden daarna kwam Jacob de kamer binnen. “Ik weet dat we ruzie hebben en dat je nu liever alleen wilt zijn. Maar ik wou je alleen even laten weten dat ik er altijd voor je ben.” Zei Jacob en hij liep weer weg. Oke dat was vreemd, maar zo kennen we Jacob. “Dag lieve papa.” Zei ik en ik drukte een kus op zijn wang. Daarna liep ik de kamer uit en keek ik Elena en Jacob aan. “Ik ben klaar om te gaan.” Zuchtte ik en ik veegde een traan van mijn wang. “Je vader zal snel genoeg bij ons thuis komen te liggen.” Zei Elena zacht. “Gelukkig maar.” Zei ik en ik liep richting de uitgang. Dan heb ik tenminste nog tijd om even afscheid te nemen..