28. Biátch

Félicia begon keihard te lachen. “Niet te geloven dat je daar intrapte, lief! Wie is hier nou de actrice? Het is nog maar half vier.” Je werd een beetje kwaad. “Trut! Ik kreeg zowat een hartverzakking!” Félicia grinnikte. “Weet je ook eens hoe het voelt. Die had je nog van me te goed.” Je hield je mond maar. “Vergeven en vergeten.” Zei Félicia. Nu kon er bij jou ook nog wel een mager glimlachje vanaf. “Hé wacht eens, wat wilde je nou zo graag ‘te goed’ hebben van mij? Dat heb je nog helemaal niet gezegd!” Je herinnerde je het gesprek eerder die dag. Félies had maar wat vaag gedaan. “Oh, niks bijzonders.” Zei Félicia poeslief. “Ik zei toch, je krijgt het nog wel te horen. Zeg, waar is Taylor eigenlijk?” Vroeg ze, jouw onderwerp ontwijkend. Je keek om je heen. “Geen idee. Wc misschien?” “Zal wel. Laten we die auditieruimte maar alvast zoeken.” Een golf van paniek overspoelde je. Je was er nog niet klaar voor! Eigenlijk wilde je Taylor zo nog even om tips vragen, maar die was nergens te bekennen. “Kunnen we niet even op Taylor wachten?” Zei je paniekerig. “Best, als jij dat wil.” Zei Félicia op een barse toon. “Ah toe, Félies. Ik wil alleen nog om wat tips vragen. Ik ben zó zenuwachtig!” Dat was volkomen waar. Je was bang dat je straks geen woord meer uit je strot zou krijgen als je straks binnen was. “Haal eens rustig adem.” Kalmeerde Félicia je. “In, uit, in, uit. We moeten niet hebben dat je straks knock out gaat, schat.” Dat maakte je aan het lachen, want je zag het al helemaal voor je. “Hé guys, waar zaten jullie?” Een vleug van oplichting schoot door je heen. Het was Taylor. “Dat kan ik beter aan jou vragen.” Zei Félicia. “Eh, be right back, even toiletteren.” Ze liet jou en Taylor even alleen. Daar zou je haar later nog wel voor bedanken. “Zo.” Zuchtte Taylor, die op een stoel naast je neerplofte. “Zenuwachtig?” Je lachte schamper. “Nee hoor, hélemaaal niet! Kun je me niet wat tips geven?” Vroeg je. “Sure.” Zei Taylor.