048

“Eh Sas, ik ga even naar buiten. Ik voel me niet zo lekker.” Zei ik terwijl ik toe keek hoe Sasja haar vinger verzorgd werd. De snee was best wel diep en dat door een simpel boek! “Is goed.” Mompelde ze. Ik liep snel het kamertje uit en ging naar buiten. Ik liep direct door naar het bos en keek om me heen. Er was niemand dus ik begon keihard te rennen. Toen ik ver genoeg was stopte ik en liet ik mezelf gaan. Ik rende op een hert af en beet haar in haar keel. Ik voelde het overheerlijke bloed door mijn keel stromen. Na een aantal minuten liet ik het beestje levenloos vallen. Zo, dat voelt toch een stuk beter. Oke, het was niet veel bloed maar de laatste keer dat ik ging jagen was afgelopen nacht. Dus dit was gewoon voor de zekerheid. Ik draaide me om en wou weer terug gaan. “Ik zag wel wat jij net deed.” Zei een meisje met witblond haar. Ik keek haar geschrokken aan, er was net toch niemand? Hoe kan ze hier zo plotseling zijn? Ik heb haar ook helemaal niet geroken ofzo. “Eh wat bedoel je?” Vroeg ik. “Jij zoog dat beest leeg.” Zei ze en ze zette haar armen in haar zij. “Ja en jij gaat je mond houden.” Zei ik. “Oh, is dat zo? Daar staat dan wel wat tegen over hoor.” Zei het meisje. Ik keek haar verbaasd aan, dat kind heeft wel lef zeg! “Ik kan je met een beweging vermoorden, geef me dus een reden waarom ik iets er tegenover moet zetten.” Zei ik boos. “O, maar jij gaat me niet vermoorden.” Zei ze met een grijns en ze speelde even met haar piercing. “Geef me een reden waarom ik jou niet zo vermoorden.” Zei ik terwijl ik haar serieus wel kon wurgen! “Nou, ik mag jou wel en jij mag mij ook.” Zei ze met een grijns. “Ik mag jou niet, het liefst zou ik je nu wurgen.” Zei ik. “Nee, dat denk je maar. Diep van binnen mag je me wel.” Glimlachte ze. Als ze lachte begonnen haar ogen te twinkelen en om heel eerlijk te zijn. Het ziet er prachtig uit, ze heeft hele mooie ogen. “Ik moet gaan.” Zei ik en ik wou langs haar heen lopen. “Oh dat gaat niet zo snel hoor. Ik verraad jou geheim niet, maar zoals ik al eerder zei er staat iets tegen over.” Zei ze. “En dat is?” Zuchtte ik. Ik kan er toch niks aan veranderen, ze had namelijk gelijk. Om de een of andere reden wil ik haar niet vermoorden. “Ik wil bij jou aan tafel zitten op school.” Zei ze en ze keek me met een grijns aan. “Sinds wanneer zit je bij ons op school dan?” Vroeg ik verbaasd. “Sinds vandaag.” Zei ze. “Dan zal ik me maar even voorstellen. Ik ben Christine.” Zei ik en ik keek haar met een glimlach aan. “Ik ben Julie.” Zei ze en ze kwam naast me staan. “Back to school?” Vroeg ze met een glimlach. Ik knikte en sjokte richting school. Wel balen dat ik nu niet kan gaan rennen.