Chapter 5

Julie
Ik leunde een beetje naar voren, en toen zetten ze zich met hun enorme poten af en sprongen naar me met ontblootte tanden. Maar midden in hun sprong tackelde een rood-bruine wolf de twee andere en ze vielen op de grond. Het zag er echt dom uit en ik kon een glimlach niet onderdrukken. De 3 wolven begonnen woest naar elkaar te grommen, het leek wel alsof ze een gesprek voerde dat ik niet kon horen. Tot mijn verbazing gingen er twee wolven weg, en alleen de rood-bruine wolf was er nog. Hij draaide zich naar mij om en keek mij aan met twee grote, schattige, bruine ogen.
Het volgende moment was een van de meest rare momenten in mijn leven. Ik kon mijn ogen niet van de zijne loslaten en ook hij leek een soort van gehypnotiseerd. Een seconde keek hij me aan met een blik van ik-ga,-blijf-zitten-want-ik-kom-zo-terug, dus deed ik dat ook braaf. Het duurde maar een minuut tot hij weer terug was.
‘Jacob,’ hij stak zijn enorme hand naar me uit, die ik zonder veel moeite aannam. ‘Julie,’ zei ik zo beleefd mogelijk, wat me vaak lukte aangezien ik meer dan honderd jaar oud was. Hij keek mij vreemd aan, maar ik keek hem net zo vreemd aan als hij dat bij mij deed. ‘Waarom ben je hier?’ Vroeg hij lachend.
En voor ik het wist stond 'de gang' van Carlisle bij ons.
‘Jacob, doe haar niets! Ze wist van niets!’ Gilde Carlisle. Uit Edward zijn keel hoorde ik een laag gegrom komen. De familie Cullen. Jacob lachte zijn oogverblindende tanden bloot. Hij had een leuke lach, enorm leuk. ‘Ik weet het, Quil en Embry wilden haar aanvallen, maar ik hield ze tegen.’ Ergens leek hij er trots op te zijn.

Carlisle glimlachte naar mij, en ik glimlachte vrolijk terug. ‘Heb je nog iets van Jane gehoord?’ Vroeg hij terwijl hij als een keurige man naast me kwam staan. Ik schudde mijn hoofd van nee. ‘Ze komt het liefst niet in mijn buurt zolang Charlotte bij me blijft. Alec wilt wel, maar Jane laat het niet toe. En je weet hoe close die twee met elkaar zijn.’ Ik voelde dat Jacob het niet snapte. Carlisle knikte zijn hoofd begrijpelijk. ‘Het is niet makkelijk voor haar, als er een mens bij is.’
‘Mens?’ Jacob hield zijn hoofd schuin, waarmee ik moest lachen. Hij leek op een hond, een domme hond. Edward grinnikte instemmend, waarmee hij me er weer aan herinnerde dat hij gedachten kon lezen. Ik grijnsde naar hem, maar ergens voelde het niet goed om Jacob zo belachelijk te maken.

‘Waarom mocht ik hier niet komen?’ Vroeg ik na een tijd gepraat te hebben. Ik wist ondertussen dat de wolven de vampiers niet mochten, en andersom was het ook wel zo, maar ik wist eigenlijk nog steeds niet goed waarom ik niet op dit stuk land mocht komen.
‘Er is een compromis gemaakt. Zij moeten op hun land blijven, dan blijven wij op ons land.’ Ik knikte grijnzend. ‘Is het zo moeilijk om met elkaar te leven?’ Jacob grinnikte. ‘Met de vampiers zelf niet, maar met de stank wel!’
Oké, misschien was dat grapje van toen straks toch niet zo ongepast geweest.

En toen werd er gegild. ‘Julie!’ Hoorde ik de bekende stem van Charlotte gillen.
God, ze was helemaal naar hier komen rennen.
‘Ben je niet goed bij je hoofd geworden?’ Gilde ik door het bos heen. Ze had geen idee van wat haar had kunnen overkomen. De wolven hadden haar geur kunnen ruiken, de geur van een vampier aangezien ze zo vaak bij mij was, en ze hadden haar kunnen aanvallen. Niet dat zij wist dat er zo veel gevaar dreigde. Charlotte kwam nietsvermoedend, en hijgend, bij ons staan en keek me geschrokken aan.
‘Wat is er aan de hand? Ik snap er helemaal niets van. Iemand zei iets met wolven, maar ik heb er geen gezien.’ Jacob grinnikte. Ik wierp hem een boze blik toe.
‘Voorlopig zul je er ook geen zien ook niet.’

Reacties?