93. Bring mich zurück, bring mich nach Haus.

Toen ik op mijn uurwerk keek schrok ik me dood. Het was al 20 uur gepasseerd. Ik zou dringend naar huis moeten, anders zouden mijn ouders boos worden. “ Bill, ik denk dat je me naar huis zal moeten brengen dan.” Zei ik somber. Ik wilde nog niet naar huis. Niet dat ik graag in een ziekenhuis zat, maar ik wilde bij Friedolien blijven. Bill knikte begrijpend en ik nam afscheid van Friedolien en Tom. “ Morgen sta ik hier terug,hé.” Zei ik. “ Ik blijf heel de dag bij je.” Friedolien schudde ongelovig haar hoofd. “ Je gaat toch niet heel je dag vergooien om mij? Kom in de middag eens naar hier.” Probeerde ze me te overhalen. “ Nee,nee. Ik kom morgen ochtend wel al om je gezelschap te houden.” Er sierde een brede grijns op mijn gezicht. Ik vond het wel leuk om eens tegen Friedolien in te gaan.

Ik stond recht van op Friedolien haar bed en keek bedenkelijk naar buiten. Het regende nog steeds en het zag er niet naar uit dat het snel ging stoppen. Ik draaide me om en zei samen met Bill toen maar dag tegen Friedolien, Tom en Irina die ook nog even bleef om een aantal zaken in orde te brengen. Toen we uit de kamer kwamen stopte Bill even en drukte me tegen hem aan. Ik voelde hoe hij zijn lippen op mijn voorhoofd duwde. “ Ik ga jou morgen ochtend komen halen en dan komen we samen hier zitten.” zei hij. Mijn ogen werden groter. “ Ga je mee ?” vroeg ik ongeloofwaardig. “ Natuurlijk, ik wil bij je blijven.” Zei hij en ik voelde zijn lippen op de mijne. Onze kus werd abrupt verbroken door mijn gsm die voor de zoveelste keer afging. Ik liet Bill zijn lippen los en haalde mijn gsm uit. Het was mama. “ Ja mama.” Gromde ik. “ Hey, hoe is het daar? Ben je al op weg naar huis?” ratelde mijn moeder aan één stuk door. “ Wat een vraag is dat nou weer? We zitten hier in een ziekenhuis mama, natuurlijk gaat het hier niet goed.” Zei ik wat bijdehand. “ Sorry meisje, wat is er aan de hand met haar?” verontschuldigde ze zich. “ Dat vertel ik je straks wel, het is teveel om aan de telefoon te vertellen, ik ben nu op weg naar huis.” zei ik in één zucht. “ Oké Maaike, wees voorzichtig onderweg, want met dit weer.” Zei ze. ik gaf har gelijk om van het gezaag van af te zijn en ging op.

“ Ouders!” mompelde ik geërgerd toen ik mijn gsm weer wegstak. Bill lachte : “ Ik weet wat je bedoeld.” Ik glimlachte naar hem en nam zijn hand vast. “ Laten we gaan.” Zei ik en samen liepen we de gang van het ziekenhuis uit. Toen we in de inkom kwamen zag ik een massa volk voor het ziekenhuis staan. Ik hoorde hoe Bill kreunde. “ Paparazzi…” mompelde ik. Bill knikte. “ Gewoon doen als anders. Niets zeggen tot we aan de auto zijn. Geen vragen beantwoorden, niet naar hun kijken of zwaaien.” Zei hij. “ Euhm... Dit is misschien een domme vraag,hé Bill. Maar houden we elkaars hand vast of niet?” vroeg ik terwijl ik hem onzeker aankeek. Bill keek automatisch naar onze handen en liet de mijne los. “ Om de minste roddels te vermijden op dit moment, en omdat nog niet iedereen het weet, denk ik dat het misschien het beste is dat we doen alsof er nog niets aan de hand is.” Zei hij voorzichtig. Ik knikte begrijpend en nam nog eens diep adem. Bill liep voor me en zo wandelden we naar buiten door de draaideur. Toen we buiten kwamen hoorde ik allerlei vragen die op ons afgericht werden. Van overal kwamen flitsen, ik werd er bijna door verblind. Ik was wel gewend aan wat media aandacht, maar dit ging er ferm over. Bill wurmde zich een weg door de menigte en ik liep als een hondje achter hem. Eindelijk waren we aan zijn auto aangekomen en stapten we in. We sloegen de deuren dicht en ik sloeg een zucht van ontlading. Bill grijnsde : “ Ja, meid, dit zal je moeten gewoon worden.” Ik keek hem sneaky aan en glimlachte terug. Bill startte de motor en we reden de parking af. Het regende nog steeds. Die paparazzi waren gewon gek. In dit weer staan wachten tot Bill buiten kwam. Dit was niet normaal!