26. You're gorgeous, darling.

“Nee! Dit kan ik echt niet aandoen naar een auditie hoor!” Schreeuwde je zenuwachtig. “Laten we Taylor even vragen.” Zei Félicia. “Die heeft er wel verstand van. Taylor!” Félicia klopte op de deur van de slaapkamer, waar jullie al jullie kleren hadden uitgestald. Je moest wel wat keuze hebben natuurlijk! Met alleen jouw garderobe ging dat niet lukken. “Geloof me nou maar, dit staat je geweldig!” Zei Félicia, die je nog eens in zich opnam. Taylor stak zijn hoofd om de hoek. “Wat is er?” Toen hij jou zag kon hij even niet ophouden met staren. Je kreeg het een beetje benauwd. “Hou op!” Zei je beschuldigend. “Oh, sorry.” Zei Taylor beschaamd. Hij wendde zich tot Félicia. “Is er een probleempje?” Félicia glimlachte.” Neh, laat maar. Je hebt het zo al bevestigd. Niet dan, honey?” Chagrijnig mompelde je dat het wel goed was. “Zeg hé,” zei Taylor, die je gezicht beetpakte, “als je zo gaat kijken bij de auditie krijg je die rol echt niet hoor! Smile!” Je zette een neppe glimlach op en grinnikte erbij. “Zo mag ik het graag zien.” Taylor gaf je een vette knipoog en liep weer naar de deur. Vlak voordat hij de deur open wilde maken draaide hij zich nog even om. “By the way,” zei hij, doelend op Félicia die net haar beautycase wilde pakken, “niet teveel make-up op je kop smeren, hè. Daar houden ze daar niet zo van. En ik trouwens ook niet.” Met nog een knipoog sloot Taylor de deur. “Ik zei het toch.” Grinnikte Félicia triomfantelijk. “Gorgeous. Als ze daar nu niet voor je vallen weet ik het ook niet meer!” Jij had zo je twijfels…

Oh my goodness. Al vanaf het moment dat je het gebouw in zicht zag komen, durfde je al niet meer. Het theater waar de audities gehouden werden was van immense afmetingen. Het gebouw was in jaren ’60 stijl gebouwd en had donkere kleuren. De voordeuren waren immens, de ramen aan de voorkant waren immens, het dak was immens en de luifel voor de deur was ook immens. Je voelde je piepklein als je ernaar keek. “Whazzup, lief?” Zei Félicia, die vrolijk je rolstoel vooruit duwde. Je kroop wat verder weg in de zachte bekleding. “Ik durf niet meer.” Piepte je. Je wist zeker dat je gezicht nu net zo wit was als een lijk. Félicia stopte met duwen en ging recht voor je staan. “Je gaat nu niet opgeven, hoor je me! Ook al ben je in een rolstoel, je bent getalenteerd! En ik kan het weten.” Zonder ook maar te wachten op een weerwoord ging Félicia weer achter je staan en rolde je steeds dichter naar het theater toe…