Reïncarnation!?

Ze waren nog maar net binnen of Silas verdween al van Liza's zijde.
'Yukka, heb je Silas gezien?' 'Wie?' vroeg ze verbaast. 'Hoezo wie? Silas natuurlijk!' 'Liza, wie is Silas?' Kwaad sloeg Liza met haar vlakke hand tegen haar voorhoofd. 'Ik bedoelde Septimus,' verbeterde ze zichzelf. Yukka keek haar bedenkelijk aan. 'Dit is al de eerste keer niet meer, weet je. Gaat het wel met je?' 'Ja ja, prima,' zei Liza en ze sloeg Yukka's hand zachtjes weg. 'Ik heb gewoon een gat in m'n hoofd. De vakantie hé,' giechelde ze. Yukka lachte begrijpend. 'Ik vergeet steeds dat ik mijn alarmklok niet hoef te zetten en als het dan weer school is vergeet ik ze wél in te schakelen.' Liza giechelde mee, maar maakte zich nog steeds zorgen over de bloed-drinkende engel die hier vrij rond liep. 'Moet er even vandoor,' zei ze toen snel en slalomde tussen de feestgangers door.
'Silas, waar zit je?' bromde ze tegen zichzelf.

~Silas POV~

De vreemde muziek deed mijn trommelvliezen knallen. Donkere beats zonder het achtergrondgeluid van een orgel, viool of klavecimbel. Deze... 21ste eeuw-toch?-... was veel te ingewikkeld voor me. Vreemde, grote, ijzeren monsters die over een harde, grijze wegen raasden, mensen die in de meest gekke kleren rondliepen en zich er niet voor schaamden, kleine doosjes met slangetjes waar plotseling muziek uit kwam, bizarre, gekleurde lichten uit een bol die steeds weer over de vloer gleden, angstaanjagende, stalen vogels die met ronkende geluiden overvlogen,...
Dus dit was de toekomst? Ik zweer het je, ik snapte er helemaal niets van.
'Hey,' klonk een overdreven flirtende stem van mijn linker kant. Ik draaide mijn hoofd om. Was dat niet het meisje dat de deur had geopend? Ma-Ma-Mar...?
'Marijke,' stelde ze zichzelf voor.
Ik knikte haar toe maar keek toen weer onverschillig voor me uit. 'Ik sta hier hoor,' bromde ze. 'Ik ben niet blind,' antwoordde ik en wierp een schuine blik. Ze had een soort houding aangenomen die ik enkel als flirtend kon beschouwen.
'Dus, waar kennen Liza en jij elkaar van?' vroeg ze. 'Ik ben haar... achterstiefneef' -Ofzo-
'Ahzo, waarom...'
De rest van haar woorden stierven weg. Een paar meter achter haar zag ik nog een blonde bos haar. Niet van een over-opgedoft meisje. Die zacht, golvende krullen konden van niemand anders zijn.
Zonder nog acht te slaan op Marijke dook ik tussen een groepje giechelende meiden door zodat ik uit haar zicht verdween. Ik zette net een stap in de andere richting toen ik Liza's rode haardos in zicht kreeg.
Verdomme, niet nu!
Ik dook weer met een voor een mens haast onmogelijke beweging zijdelings in een groep zich naar de bar begevende tieners. Ik wachtte tot ze voorbij liep en excuseerde me snel aan het meisje bij wie ik per ongeluk op haar schoen was gaan staan.
Hé, eindelijk.
'Hey,' tikte ik de jongen op de schouder. Die draaide zich om en schrok zich haast een ongeluk. 'Ow, hey... Septimus,' brabbelde hij een beetje verward. 'Ik heet eigenlijk Silas,' zei ik in een bevlieging. Terwijl Falco me met een niet-begrijpende blik aan keek, liet ik mijn ogen over zijn lichaam gaan.
Hij had precies dezelfde haarkleur, ook de ogen hadden hetzelfde kleur blauw en hij was zelfs percies even groot.
Zou het kunnen? Zou het hem dan écht zijn?
Ik besloot de proef op de som te nemen;
Het zilveren kruis rustend op mijn borst.
Ik haalde het van mijn nek en liet het langs mijn wijsvinger glijden. ik maakte cirkelbewegingen met mijn pols waardoor de ketting met weide bogen om mijn vinger heen draaide. Expres begon ik zo wilde te draaien dat de ketting met een weide boog vlak voor Falco's All stars belandde. 'Dat doe ik wel,' en hij ging door zijn knieën. En toen zijn vingertoppen het kruis beroerden,
gebeurde er niets.
Hij bleef als in extase op zijn hurken zitten, zijn vingers rustend op de parels die het kruis omhelsden. Ik hurkte me ook en keek hem aan.
'Gaat het?' vroeg ik en legde mijn hand op zijn schouder.
Hij schrok op als uit een droom. 'Eu, ja... sorry.' Hij ging weer recht staan en ik volgde hem. 'Ik kreeg enkel een soort van...visioen?' Hij was niet zeker van wat hij zelf zei.
'Wat voor visioen?' vroeg ik terwijl ik mijn enthousiasme probeerde te verbergen.
'Een bloemenveld en deze ketting,' antwoordde hij en wierp een blik op de ketting die ik van hem had overgenomen.
'Waaide de ketting zomaar uit je handen?' vroeg ik, ik kon het haast niet meer tegen houden.
'Nee,' zei hij en trok zijn wenkbrauwen bedenkelijk samen. 'Ik raapte het op uit een bosje viooltjes.'
Ik schrok.
Hij was het echt.
Gabriël...