It’s all most time 4.2

Met spanning zaten we 's avonds voor de TV. Annabel, Keanaeu en Lucinda hadden zich bij ons gevoegd. De TV stond al op de goede zender toen de uitzending begon.
Het volkslied werd afgespeeld. Daarna kwam Liala Havensburger in beeld. Ze was al jaren het gezicht van de Hongerspelen. Haar haren waren opvallend, bijna kanariegeel en een gouden tatoeage sierde de rechterkant van haar gezicht. Sterretjes en een bloem die vanuit haar kuiltje van haar kin in een boog naar boven liep en op hield boven haar rechter oog.

“Goede avond dames en heren in het Capitool en heel Panem. Het is bijna zover, de Hongerspelen staan op het punt te beginnen. Maar natuurlijk niet zonder dat we U de score die tributen tijdens hun privétrainingssessies hebben gehaald hebben laten zien. Zodat U een gokje kunt wagen op wie er deze editie van de Hongespelen gaat winnen.”

Gokken was het inderdaad. Dit was voor de mensen van het Capitool alleen maar een spelletje. Maar voor de rest van Panem met uitzondering van District een, twee en vier een hel. Liala verdween, en Tiaro verscheen op het beeldscherm met een niet al te verrassende score van elf. Jaelle had een tien, maar Soesja en Matz hadden ook allebei weer een elf.
Dit waren geen schrikbarende uitslagen. Ik had niemand uit die districten ooit laag zien scoren
Nu onze pact genoten, Jayden en Quironn hadden allebei een tien. Een uitstekende score, maar ik wist bijna zeker dat ze zelf baalde dat ze niet hoger of gelijk aan de scores van Tiaro of Matz waren. Sloan zag ik met de minuut zenuwachtiger worden. De andere scores waren gemiddeld. Soms een uitschieter naar boven of onder maar niemand kwam bij die elf in de buurt. De jongen uit district haalde wel een mooie negen. Demian zijn foto kwam in beeld. En een score van zeven. Dat was dus gemiddeld. Maar beter dan ik ooit gehaald had. Ik moest het met een zes doen, net voldoende. Demian zijn foto verdween en Sloan kwam ervoor in de plaatst. Ze had een acht. Sloan sprong letterlijk een gat in de lucht. En danste in het rond. “Ik heb een acht, ik heb een acht, Yeah, Joehoe,” zei ze bijna zingend. Het zag er best lachwekkend uit. Ze kreeg Lexus, Lucinda en Keneau aan het lachen. Annabel keek naar haar of ze haar voor gek verklaarde. Alleen Demian deed niet mee, de teleurstelling droop van zijn gezicht. Liala nam afscheid van ons en maakte nog even wat reclame voor de interviews.

Terwijl de anderen een licht feestje aan het bouwen waren ging ik naast hem zitten. “Het spijt me, Alicedee, ik heb maar gemiddeld gescoord. Als ik die fout niet gemaakt had en die dummy fatsoenlijk geraakt had. Had ik echt een beter cijfer gehaald.”
Ik sloeg een arm om hem heen. “Kop op, een zeven is niet eens zo slecht, het is maar een puntje minder dan Sloan Ik had maar een zes, met mijn Hongerspelen.”
“Echt?” zei hij stom verbaasd. “Dat wist ik niet.”
“Daarom, ik won de Honerspelen met een zes. De spelmakers hebben je niet gemaakt of gebroken. Ze hebben je een zeven gegeven omdat ze toch potentie in je zien. Net zoals ik dat in je zie. Je kunt nog steeds winnen.”
Een glimlach verscheen op zijn gezicht, en hij gaf me een knuffel. “Bedankt,” zei hij.
“Het is al goed. Drink je drinken op en dan naar bed, jullie twee. Morgen gaan we oefenen voor jullie interview.”
Sloan keek een beetje beteuterd dat ze nu al naar bed moest. Lexus kwam bij me zitten en sloeg een arm om en heen. “Ik had die cijfers niet verwacht,” zei hij. “Weet je jouw zes nog? Dat was voor mij al een hele opluchting. En kijk eens, je leeft nog en hebt gewonnen. Ze maken echt wel kans. Ailcedee, je hebt hele goeie tributen.”
Ik weet niet of ik blij moet zijn met het winnen van die verdomde spelen. Het heeft me immers elke dag wel nachtmerries bezorgd. “Ik hoop het, Lexus, ik hoop het.”


Druk alsjeblieft op het groenknopje(flower)